 |
|
Medytuję otoczony kręgiem czarnych świec.
Możesz biec, lecz nie łudź się ucieczką.
Agonia, którą poznasz trwa całą wieczność.
Piekło to miejsce, z którego nie ma powrotu.
A wszystko czego dotykam zamienia się w popiół
|
|
|
|
Odbiera oddech, w oczach.
Łzy z krwi, serce bije wolniej
|
|
|
|
Witam na ostrzu noża, w bólu i udręce.
Głębokie cięcie uwidoczni bijące serce.
Chwytam los w swoje ręce, rozpętajmy piekło
|
|
|
|
Kiedyś usłyszałem jedną bardzo mądrą rzecz ,
że na świecie nie ma ludzi normalnych i nienormalnych ,
tylko są Ci pozamykani w zakładach i Ci którzy nie zostali jeszcze przebadani .
|
|
|
|
Wyryję nożem odwrócony krzyż na twoim pysku
|
|
|
|
To zakazany owoc, myśli mamy krzywe.
Wytaguje ci na pysku cyrklem swoją ksywę.
Nie jestem typem, który mówi do świni "kotku".
Kopnę cię tak mocno w pizdę, ze but zostanie w środku
|
|
|
|
Wiedział, że będzie tęsknić, ich miłość jest zatruta.
Niepoprawny romantyk obdarzył uczuciem trupa
|
|
|
|
Nasza siła to władza, pęka ostatnia nić
dzisiaj wschodzi czarne słońce, jutro nie będzie już nic.
|
|
 |
|
Na środku pokoju stało krzesło i stół na którym stała wygasła świeca. Jedynie światło to już tylko promienie księżyca wpadające przez okno. Po omacku nie wiele widząc znalazła drzwi i leciutko nacisnęła klamkę, ale drzwi nie drgnęły. Były zamknięte. Z jej niebieskich oczu zaczęły sączyć się krople błękitnych łez. Płakała. Nie wiedziała co ma zrobić. Podeszła do okna. Blask księżyca oświetlał drzewa znajdujące się w oddali, a przed nią szyba, a za szybą przestrzeń. Zielona trawa połyskiwała od kropel wody. Zamysliła się. Tak bardzo chciała być teraz na zewnątrz. Położyć się na mokrej trawie i trzymać za rękę...Jego...Nagle jej myśli się urwały. Po głowie zaczęły krążyć mysli, że to On zamknął ją samą. Bez żadnej pomocy. Bez żadnej nadziei. Bez słowa otuchy i pomocnej dłoni. W duszy powiedziała sobie, że Go nienawidzi, a jednak jej serce tak bardzo Go kocha.
|
|
|
|
Obudził ją nagły błysk światła. Nieświadoma niczego otworzyła powoli oczy. Siedziała sama w ciemnym pokoju. Zamknięta wśród czterech ścian. Na sobie miała tylko białą, cieniutką sukietnę. Zobaczyła że siedzi skulona w kącie. Burza ucichła. Rozejrzała się powoli po pokoju, a wszystko widziała jakby za mgłą.
|
|
|
|
Zawsze marzyła, że kiedyś obudzi się rano, a on będzie tuż obok niej...Wierzyła w te marzenia...
Pewnego dnia siedziała zupełnie sama, niezmiernie zamyślona, płakała...Podszedł on, przytulił ją, powiedział: "Nie płacz więcej". Od tej pory byli razem. Do czasu...Po krótkim czasie znudziła mu się i ją zostawił, lecz fakt, iż nie mógł znaleźć innej dziewczyny pogrążał go. Prosił, by wróciła. Ona wierzyła, że on ją naprawdę kocha, że czuje to samo...Zgodziła się natychmiast, lecz ten chłopak zrobił to samo, co za pierwszym razem - znudził się i zostawił...
Stanęła na parapecie, skoczyła w dół. Spadając słyszała w swoim mieszkaniu dzwoniący telefon. To dzwonił on, powiedzieć jej, że już wie, że kocha ją naprawdę, jak nikogo do tej pory. Tak, rzeczywiście ją pokochał, było już za późno. Ona już nie żyła...
|
|
|
|
Kochała go... Kochała go od dawna...Ponad życie! Wszystko co robiła, robiła z myślą o nim! Zawsze nosiła z sobą mały portfelik, a w nim widniało jego malutkie zdjęcie, które zrobiła po kryjomu podczas wakacji. Płakała przez niego, cierpiała jak nikt...Płakała z cierpienia, że serce bolało...
|
|
|
|
Dodaj komentarz
