 |
|
co odejdzie w zapomnienie, do końca nie wiem...
|
|
|
|
Sprawy w pamięci, na które patrzysz przez palce.
okruchy wspomnień, widoczne nie jak świst na kartce.
|
|
|
|
proszę, pozwól mi żyć, ja chcę żyć, chcę doczekać!
|
|
|
|
smutny finał człowieka, który zapada w letarg.
|
|
|
|
przez cały czas milczysz, nazwę to monologiem.
|
|
|
|
i znów rozczarowanie szlochem dusisz ból naraz
|
|
|
|
to już nawet nie działa, wszystko w środku ci siada.
|
|
|
|
w oczach znów rozpacz, ratować nie można.
|
|
|
|
dziś samotny, stoję przed tobą ciągle jeszcze żyje, wierzę i jestem.
|
|
|
|
to są dni, kiedy nie mam sił, świat pęka w pół.
|
|
|
|
proszę cię, kurwa, błagam nie rób mi tego.
|
|
|
|
rozczulasz, jak można
tak żyć?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
