|
Musimy odejść, zostawić to, zapomnieć, jednak z każdym spojrzeniem jest nam gorzej od wspomnień.
|
|
|
Że każda chwila z Tobą będzie dla mnie wszystkim, że gdy nie będziesz przy mnie będę tracił zmysły.
|
|
|
Każdy z nas musi pójść inną drogą i żyć osobno, nie możemy żyć ze sobą.
|
|
|
I brak mi Cię najmocniej, lecz to wymysł wyobraźni.
|
|
|
Mam problem, generalnie mam ich sporo.
|
|
|
Czuję tęsknotę gdy znów sobie Ciebie wyobrażam.
|
|
|
Zadaję za wiele pytań. Dlaczego? Po to żeby potem tylko cierpieć? Chcę wiedzieć zbyt dużo, podobno zawsze byłam ciekawa, czasem bez granic, wierciłam dziury by uspokoić własne myśli, jednak czy je uspakajałam? Po części tak. Tą drugą częścią najlepiej byłoby w ogóle się nie przejmować, gdyby nie to, że zadawała pojedyncze ciosy. Sama je sobie zadawałam. Gdy nie mówiłam o swoich planach, gdy łączyłam historie, czytałam wszystkie te wspólne rozmowy i mierzyłam zbyt odlegle. Gdy wiedziałam tylko ja, gdy tylko ja chciałam możliwe, że zbyt wiele. Moje chcieć to nie móc. Może za mało się staram? A może zwyczajnie to nie mój czas, nie moje miejsce. / Endoftime.
|
|
|
Ludzie dają i biorą wiele lecz chcą mieć jedno. To czego chcą to to ciepło.
|
|
|
Walczę z czasem jakbym chciała zatrzymać pędzący pociąg. Życie jest jak podróż. Okropnie się dłuży. Czasem robimy wszystko, żeby czymś zapełnić czas. Czasem robimy dobre rzeczy, czasem złe. Jednak wszystkie mają wpływ na to, jak będziemy tą podróż wspominać pod koniec. Czasem siedząc w miejscu przywiązujemy się do otoczenia. Do widoków, do osób, których będzie nam brakowało, gdy wysiądziemy. Czasem mamy już dość i chcemy zrobić wszystko, żeby wysiąść. jednak pamiętaj, wsiadając do tego pociągu miałeś obrany cel, do którego musisz dotrwać, cel jest tam, gdzie Twoja podróż się kończy. Osiągniesz cel, kiedy pociąg zatrzyma się.
|
|
|
Nagle mówisz kocham Cię a ja czuję to samo. Te dwa proste słowa dają ukojenia ranom.
|
|
|
|