 |
|
Nieważne jak bardzo starasz się coś ukryć. Inni i tak to zauważą i wyciągną na powierzchnię. // nectarine
|
|
|
|
W tych czasach nie ma czegoś takiego jak prywatność. Sławni są fotografowani, zwykli ludzie obgadywani, piszący śledzeni. Masz prywatność jedynie wtedy, kiedy o nią zawalczysz. Jak o wszystko dzisiaj. // nectarine
|
|
|
|
Nie chcę być biernym palaczem, ale nałogowi nie dają wyboru. // nectarine
|
|
|
|
Po co został stworzony papieros? Ludzie mówią, że dla uspokojenia, jednak jeśli go nie zapalą, są jeszcze bardziej nerwowi czasem nawet agresywni. Lubią patrzeć jak gęsty dym miesza się z powietrzem. Jakby zobaczyli jak wygląda ten cudowny dym w ich płucach, od razu przeszłaby im ochota na palenie. // nectarine
|
|
|
|
Logika marzeń: Ty marzysz, to samo spełnia się komuś innemu. // nectarine
|
|
|
|
nie mów zbyt wiele ludziom, którym nie powinnaś ufać. // nectarine
|
|
 |
|
miałam sto lat aby zapomnieć o miłości mego życia.
|
|
|
|
nie chce mi się udawać,
że nie tęsknię.
nie chce mi się umieć
żyć bez Ciebie.
|
|
|
|
Pamiętam to uczucie. To, kiedy patrzysz na drugą osobę i czujesz wszechogarniająca radość w całym ciele. Nazwaliśmy to "fascynacją" bo ciężko to opisać słowami.
|
|
 |
|
[cz.1]"wyjeżdzam" - powiedział, rzucając bilet lotniczy, na stojący przede mną stolik. spojrzałam na Niego z niedowierzaniem, myśląc,że zartuje. "jaja sobie robisz?"-zapytałam, ze skrzywioną miną. "nie. wracam do Polski,rozumiesz? może na jakiś czas, może na stałe"- mówił, rozstrzęsiony. "uspokój się. to się da jeszcze odwołać. możesz zwrócić bilet. przecież masz prace!"- próbowałam Go uspokoić, ale na darmo. "rzuciłem prace..wracam do domu"- powiedział, idąc się pakować. pobiegłam za Nim. "przecież jest jeszcze Ona. kochasz Ją!" - pokazałam na zdjęcie Jego dziewczyny, nie mając już pojęcia jakich argumentów używać. "no właśnie. kocham Ją kurwa. i to mnie wykańcza..Ona mnie zabija rozumiesz? ja się nie mogę uzależnić, nie od Niej, nie teraz"- krzyknął, wrzucając rzeczy do walizki. usiadłam na łóżku, nie mając siły na kłótnie.
|
|
|
|
[cz.2] "Michał, co Ty wyrabiasz?"- zaptałam, spokojnie. "czynsz masz zapłacony z góry na trzy miesiące. znajdziesz sobie tu kogoś do wspólnego mieszkania. muszę wyjechac,zrozum. wiesz jak źle znoszę uzależnienia"- odpowiedział, kucając obok mnie. siedziałam,patrząc w ziemię, i próbując powstrzymać łzy. "zostawiasz mnie" - wyszeptałam. "muszę. walczę o swoje życie,zrozum to"- powiedział, przytulając mnie. siedzieliśmy tak przez chwilę, w uścisku, nie mówiąc nic, nie mając na to siły. "chodź, pomożesz mi się spakować"- powiedział, podnosząc się, i biorąc mnie za rękę. wstałam, idąc za Nim. "kocham Cię, wiesz przecież" - powiedział, całując mnie w czoło, i wskazując bym spakowała rzeczy z szafki, która teraz zostanie pusta - podobnie jak Nasze mieszkanie, i moje serce... || kissmyshoes
|
|
|
|
kończyłam pisać zamówienie na zapleczu, gdy nagle podszedł do mnie szef. zdziwiłam się, że jest tak wcześnie, bo przecież nawet lokal był jeszcze zamknięty. nagle wyskoczył do mnie tekstem "jesteś zwolniona". przestałam pisać, i spojrzałam na Niego jak na ducha. długo się nie napatrzyłam, bo wyszedł na salę. wyszłam za Nim, dośc mocno wkurzona, a moim oczom ukazał się tort, wielki napis "niespodzianka" i wszyscy znajomi z baru. stałam jak wryta, zastanawiając się czy aby napewno nie jestem jeszcze w łóżku i nie śpię. po chwili szef stał obok mnie, wyjaśniając, że żartował, i mówiąc, że u Nich to tradycja - osiem miesięcy pracy, to tort, i impreza. po chwili piliśmy, bawiąc się, i z uśmiechen na ustach wywieszając na drzwiach baru napis "zamknięte,przepraszamy". dla takich chwil warto żyć - gdy, mimo, że to nie Twój kraj, ludzie traktują Cię jak jego część, i bez problemu przyjmują do swojej społeczności. || kissmyshoes
|
|
|
|
Dodaj komentarz
