nie mam żadnej jego bluzy, koszulki czy nawet małej bandany. a mimo tego pamiętam jego zapach z dokładnością do jednego..milimetrozapachu. pamiętam słodki zapach ciała pomieszany z proszkiem do prania i papierosami. pamiętam jak wtulałam się w jego koszulkę, i czułam się najbezpieczniejszą pod słońcem.
Najgorsze jest to, że czasami sama nie wiem czego chcę. Ironizuje, milczę, krzyczę, tęsknię, uśmiecham się, płaczę...Waham się między smutkiem a radością.