 |
|
nieumiejętnie chodziła z zamkniętymi oczami po krawędziach chodników, najbardziej ruchliwych ulic. tylko dlatego, że kazał jej być dzielną. chciała za wszelką cenę wyszarpać niebu szczęście. a on? on odwdzięczał jej się, niszcząc każdy z jej błahych uśmiechów. psując jej niebiański taniec w deszczu, o czwartej nad ranem, przynosząc parasolkę.
|
|
 |
|
zamknęłam oczy i zasnęłam, śniłam o nim i jego przyjaciółce, której najwyraźniej się podoba. wyobrażałam ich, za rękę, całujących się, płakałam przy tym, nie zdając sobie z tego sprawy.. a potem, dostrzegłam nas, uśmiechniętych, przytulonych i stwierdziłam, że o wiele lepiej wygląda ze mną, niż z tą blond szmatą.
|
|
|
|
tak, kocham Cię. nie, nie jestem idiotką.
|
|
|
|
miłość od pierwszego wejrzenia, wydawała mi się być abstrakcyjna, aż spotkałam Ciebie.
|
|
|
|
- przecież mnie nienawidzisz. - nie, nie Mój Drogi, kocham Cię. - o jejku, to uciekam, pa.
|
|
|
|
wkładasz słuchawki do uszu, by zagłuszyć swoje myśli, które utrudniają Ci oddychanie. zamykasz oczy z nadzieją, że uciszy to ból szyderczo, rozdzierający Cię od środka. tonami pochłaniasz czekoladę z nadzieję, że subtelnie uniesione kąciki ust, sprawią że oszukasz samą siebie jaka jesteś szczęśliwa. nawet nie zauważasz, że każdą z czynności wykonujesz tylko po to, aby nie dać się temu przebiegłemu uczuciu, które jak raz wtargnie do Twojego serca, to pozostaje tam permanentnie długo. aż do całkowitego wyniszczenia Twoich zmysłów.
|
|
|
|
zużywając chusteczkę za chusteczką. rzucając prymitywnie każdym przedmiotem o ścianę, z rozmazanym tuszem i drżącymi dłońmi. przepełniona zirytowaniem krzyczysz do własnych kanalików łzowych; 'jeszcze Wam, kurwa mało?!'
|
|
|
|
był moim melodramatycznym dupkiem, którego pocałunki musiałam skradać, stając na palcach.
|
|
|
|
bycie zakochanym realistą można zaliczyć do wyczynów hardkorowych.
|
|
|
|
Pokaż komentarze (1)
