 |
|
o jak się strasznie odegram, zemsta na sobie zadana
|
|
|
|
i dalej nie wiem czemu nie możemy się dograć?
|
|
|
|
rozpierdala mnie to od środka i nie chcę na ciebie czekać dłużej
|
|
 |
|
"...na zewnątrz twardy jak skała,w środku ckliwy..."
|
|
|
|
Co cię nie zabije, to cię wzmocni - gdzie to ma sens? Zawsze kiedy słyszałam te słowa, przychodziło mi na myśl drzewo, w które uderza piorun, odzierając je z gałęzi i liści. Pozostaje tylko osmolony, chropowaty pień. Pień jest mocny i niezłomny, ale czy nadal jest drzewem, nawet jeśli krążą w nim jeszcze soki? Z człowiekiem jest tak samo. Każde złe doświadczenie odziera go z wierzchniej, miękkiej, delikatnej, wrażliwej tkanki. Następne podobne doświadczenie spływa po kościach. Ale dalsze, jeszcze gorsze i gorsze, odbierają kolejne uczucia. Człowiek nie uodparnia się na nie, traci tylko wrażliwość. Gdy liczba bodźców osiągnie dopuszczalny próg, pozostaje wreszcie tylko pierwotne jądro. Twarde i obojętne, animowane instynktem samozachowawczymi biologiczną wolą przetrwania. Czy tacy ludzie są jeszcze ludźmi? Czy może już zwierzętami, gorszymi nawet od ludzi, bo zdolnymi do bezwzględnego okrucieństwa.
|
|
|
|
ponoć miałem złote serce, zgadnij czemu już go nie mam, sprzedałem u jubilera żeby kurwa mieć na melanż
|
|
|
|
dojdźmy do prawdy obrazu, bez skazy, doraźnym fałszem, teraz, gdy spadają gwiazdy, a ja w Ciebie patrzę
|
|
|
|
mój Anioł Stróż nie jest zbytnio rozgadany, ale cóż
|
|
|
|
dawałem Ci ostatnie szanse, Ty je brałaś hurtem, skoro to wszystko tyle znaczyło, to czemu to było tak trudne?
|
|
|
|
ty może przeczekaj, idź sobie pokochać się troche, ale to rozwiązanie na moment
|
|
|
|
ogólnie stan jest ciężki, dobija mnie samotność, smutek, paranoje, lęki
|
|
|
|
ta Ola z która miałem olać jutro, olała mnie dziś na przepraszam jest za późno
|
|
|
|
Dodaj komentarz
