 |
|
tak bardzo żałuję ,że nie ma już nas, że straciłam tak wielki skarb, nie masz pojęcia jak bardzo tego żałuję, jak bardzo mi Ciebie brakuje. < 33
|
|
|
|
Nie mam pojęcia po co to robisz, kiedy ja już zapomniałam, układam sobie życie, chcę zapomnieć, żyć dalej, za parę dni się rozstaniemy, a Ty teraz przypomniałeś sobie,że istnieję, teraz mi wszystko niszczysz. Nie pozwolę na to.
|
|
|
|
że to co było między nami wciąż jest i wciąż jest ważne.
|
|
|
|
Jesteś tak cudownym chłopakiem, tak dojrzałym. Nie chodzi nawet o to,że codziennie zasypujesz mnie kwiatami, jakimiś nowymi pomysłami,chodzi o to,że jestem dla Ciebie wszystkim,że to czuję. Widzę w Twoich oczach, że jesteś szczęśliwy, bo jestem ja. To jak wielki szacunek masz do mnie, to coś czego ostatnio nie miałam. Otworzyłam nowy rozdział w swoim życiu, czy tamten zamknęłam ? Może nie do końca, pamiętam co było, bo to mnie wiele nauczyło, ale nie chcę ,żeby to zniszczyło mi to szczęście, które mam teraz . Oluś. 16.06.13. 23.46 < 3
|
|
|
|
chciałabym wrócić do tamtego miejsca , kiedy miałam Cię przez 4 dni codziennie przy sobie. Gdy mi Ciebie brakowało, po prostu wystarczyło wyjść do pokoju obok. Kiedy zasypiałam i budziłam się przy Tobie. To były cudowne dni < 3
|
|
|
|
Nie miałam pojęcia ,że to się tak potoczy,że poczuję do Ciebie coś tak wyjątkowego.
|
|
 |
|
Skończyliśmy się. Jak każdy film, książka, ulubiona piosenka.
|
|
|
|
Nie, nie miała w oczach łez. Coś gorszego. Głęboki smutek, taki, przy którym łzy wydają się czymś słabym, nieistotnym.
|
|
|
|
Najgorsze jest to, że jej łzy nie robiły na nim żadnego wrażenia. Jeszcze tak nie dawno mówił ze kocha, że nie da jej skrzywdzić, a to on sam skrzywdził ją najbardziej. Zadał jej okropny ból, bezlitośnie wbijając nóż prosto w serce.
|
|
|
|
Kolejny wpis do pamiętnika. Kolejna wypita herbata. Ugryzione jabłko. Otworzony cukierek. Niedokończona rozmowa. Kolejne analizy, wspomnienia, rozmyślania. Kolejny poranek i noc. Tak, dni mijają, a Ciebie wciąż nie ma.
|
|
|
|
Z łzami w oczach wybiegłam z mieszkania, gwałtownie zatrzaskując za sobą drzwi. Nie mogąc utrzymać równowagi oparłam się o nie i wybuchnęłam spazmatycznym płaczem opadając na ziemię. Dasz radę - powtarzałam, uspokajając się, po czym wstałam i pośpiesznie zbiegłam po schodach. Szlochając kierowałam się w stronę parku, mając przed oczami twarz ukochanego. Dotarłszy na miejsce przystanęłam i odruchowo zamilkłam, uświadamiając sobie, iż jestem tu całkiem sama. Przysłuchiwałam się swojemu niespokojnemu oddechowi, robiąc parę chwiejnych kroków w głąb mroku, po czym oparłam się o drzewo i zakryłam twarz rękoma. Upadłam na ziemię, patrząc na niebo i ciemne korony drzew. Nienawidzę Cię - przeklinałam w myślach, przygryzając do bólu wargę. I kocham - dokończyłam już na głos spokojnym tonem, a łzy odruchowo poleciały mi po policzkach.
|
|
|
|
Nie jest łatwo - wiem. Jest cholernie trudno. Wydawać by się mogło że ledwo ułożymy coś na półce naszego życia to znów z niej spada, a niektóre zdarzenia są niczym szklany wazonik, który po upadku jest jedynie miazgą raniących kawałków nie do sklejenia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
