 |
|
Nikt nie obiecywał że życie będzie łatwe .
|
|
|
|
Im dłużej kogoś nie widzę, tym mniej mam mu do powiedzenia .
|
|
|
|
Nie jestem idealna, popełniam błędy, krzywdzę ludzi, ale kiedy mówię ' przepraszam ' lub ' kocham ' mówię serio .
|
|
 |
|
nawet dokładnie nie wiem, kiedy to się zaczęło, lecz pozostaje ta pewność, że nie skończy się. nie pamiętam dokładnie dnia w którym została u mnie na noc pierwszy raz i tego, jak przegadałyśmy ją do samego rana. nie mam pojęcia w którym momencie moi rodzice zaczęli traktować Ją, jak swoją drugą córkę, oraz z etapu na którym siedziała u mnie z wysuszonym gardłem przeszła na ten, gdy energicznie wstaje z pytaniem czy chcę herbatę. wie, gdzie podziałam komórkę, wymiennie z pen-drivem, co chcę na urodziny, te, kolejne i jeszcze następne. zna moje uczucia, choć staram się tak precyzyjnie je tłumić. wstaje o czwartej nad ranem i odrabia polski, i to wszystko jest tak pokręcone, i te pytania czy może w końcu iść się ogarniać do szkoły, na co odpowiada mi ciche chrapanie. sprzeczki? jasne, o kołdrę. patrzę w jutro, pojutrze, w kolejny miesiąc i jakoś nie ogarniam, że mogłoby Jej tam nie być. kocham Cię mocno, krasnalu.
|
|
 |
|
masz sporo marzeń, które przemieniają się w wizje.
to prawda, że widziałaś świat, który wpływał na wszystkie Twoje decyzje.
ale to nie była twoja wina, to nie były twoje intencje...
|
|
|
|
było sporo momentów, które nie trwały na zawsze.
teraz jesteś na krawędzi, próbujesz poskładać to w całość.
byłaś tutaj na chwilę, dlaczego jesteś tam?
to trudne nie gapić się na to w jaki sposób poruszasz ciałem...
jakbyś nigdy nie miała miłości.
|
|
|
|
było wielu oszustów, którzy próbowali skraść Twoje serce.
nigdy nie miałaś szczęścia, nigdy nie mogłaś zrozumieć, jak kochać...
|
|
|
|
teraz siedzisz tutaj, na tej cholernej krawędzi.
spoglądasz przez pryzmat wszystkich swoich myśli...
|
|
|
|
Z uśmiechem budzę się, każda chwila jest nowa .
|
|
|
|
po kilku miesiącach znów tam poszłam. w miejsce, które kochałam, w którym uwielbiałam przesiadywać godzinami, czytać, myśleć. miejsce w którym z wolna zakwitała wiosna, a topniejący śnieg dawał się we znaki mocząc buty. na powrót się tam znalazłam - tam, gdzie do niedawna przychodziłam razem z Nim, tam, gdzie poznawałam Jego tajemnice, Jego usta, Jego uczucia. właśnie w tym miejscu, któregoś z pierwszych dni marca, płakałam, bo te drzewa, ta ławka, to wszystko - bez Niego było nie do zniesienia.
|
|
|
|
pozwól mi siedzieć bezczynnie z kolorowym kubkiem przepełnionym kawą studiując materiał z geografii. pozwól mi nic nie robić, nic ważniejszego. daj udawać. pozorować, że jest dobrze, radzę sobie, nie myślę o Nim - w ogóle, ani trochę, nie tęsknię.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
