 |
|
wszędzie czuję to, że Cię nie ma. Tak mi ciebie brakuję. Tak trudno zapomnieć. / i.need.you
|
|
|
|
słowami mozna dotknąc tak samo czule jak dłońmi . / i.need.you
|
|
|
|
Już wiele razy chciałam podejść i przytulić ciebie - wiem, że nie mogę. Myślałam, że jeśli bardzo się postaram i naprawię swoje błędy to będziemy mogli być razem. Walczyłam, ale trudno się walczy kiedy robi to jedna strona. już nie walczę ale to nie znaczy że zapomniałam. Że przestanę pytać wspólnej przyjaciółki co u ciebie, czy masz dziewczynę i czy czasem mówisz o mnie. To nie znaczy że nie będę przeglądała twoje zdjęcia, komentarze, profil. To nie znaczy że przestanę o tobie myśleć i mówić każdemu ze jesteś mój. / i.need.you
|
|
|
|
Oślepiona i ogłupiona uczuciami, nie zauważyła jak dławi się Jego kłamstwami. / i.need.you
|
|
|
|
a po Tobie zostało mi tylko kilka przyzwyczajeń, miliony wspomnień i tęsknota. tylko. / i.need.you
|
|
|
|
Krzyczysz choć nie mam pojęcia co, nie rozumiem słów, nie słyszę nic, oby to były słowa 'wróć, tęsknie'. / i.need.you
|
|
|
|
Pachniesz jak szczęście, moje szczęście. / i.need.you
|
|
|
|
Muszę wierzyć w siebie i w swoje możliwości. Przecież świat nie jest taki zły jak każdemu się wydaje. Trzeba mieć cierpliwość, a do wszystkiego z czasem można dojść. Potrzebna jest tylko wiary w samego siebie. Jeśli będziemy wierzyć to los stanie po naszej stronie. Tak bardzo chcę Cię mieć obok siebie. Stałaś się moim marzeniem. Jesteś pierwszą myślą jaka pojawia się zaraz po przebudzeniu i ostatnią przed zaśnięciem. Jesteś moim natchnieniem. Nie mogę się przed Tobą otworzyć, bo jesteś dla mnie niedostępna. Zostałem z tą miłością sam i nic nie mogę zrobić. Żyję w ogromnej ilości bólu i cierpienia, ale mam nadzieję na lepsze jutro. Każdego dnia wstaję z wiarą, która mnie umacnia. Chcę wierzyć, że los mnie odnajdzie i zasmakuję szczęścia. // nic_nieznaczacy
|
|
 |
|
wiara w siebie najważniejszą z każdych wiar. / maniia
|
|
 |
|
Przeglądając swoje stare wpisy, zastanawiam się po co tu wróciłam. Nie jestem już taka sama. Wybaczcie. // Annalina
|
|
|
|
Siada na zimnych panelach w szerokim rozkroku. Pochyla się, chwyta palce stóp i trzyma je tak długo, jak tylko może. Czuje ostre mrowienie w naciąganych mięśniach. Palą ją ścięgna, oczy wypełniają się łzami. Nie puszcza. Pogłębia rozkrok, dłonie przesuwa niżej i chwyta śródstopia. Cierpi, ale się śmieje. Uwielbia ten ból. Jest niczym samookaleczanie się. Tylko nie ma po nim blizn. // Annalina
|
|
|
|
Dodaj komentarz
