 |
|
Nie powtarzaj mi, że to nieważne. Wierzę w każde słowo, jak w ciebie. Jesteś numerem jeden dla mnie, a ty na poważnie tego nie bierzesz.
|
|
|
|
"Jeśli nasze drogi są tak odległe, dlaczego wciąż mnie wołasz?" ..
|
|
 |
|
Nigdy nie zrozumiem facetów, którzy grają na dwa fronty. To tak jak by mieli wybór między dwoma zabawkami i nie mogli się zdecydować. Tylko dlaczego najwięcej cierpienia musimy znosić właśnie my? Kobiety, które dowiadują się o tym przypadkiem i zostają na lodzie z dnia na dzień. Czasami liczę na to, że karma naprawdę wraca .
|
|
|
|
I z każdym błędem pozostaje to: "to nie tak miało być..." .
|
|
 |
|
wiesz co,na poczatku znajomosci czulam jakbysmy sie znali od zawsze,jednak im dluzej czasu mijalo tym bardziej czulam ze Cie nie znam.Boli mnie to ,ze ja Cie wg nie znam.
|
|
|
|
nie ufam Ci,pod każdym względem,w najdrobniejszym szczególe. nie wierze Ci w żadne twoje słowo,choć bym chciała to nie potrafie tego zmienić
|
|
|
|
"Nie założę Ci nigdy w życiu żadnej obroży. Mężczyźni z obrożami na szyi i tak nie wracają do swoich kobiet. A ja chciałabym, żebyś wracał. Do mnie. Bądź wolnym kotem, ale budź się rano obok mnie."
|
|
 |
|
W końcu coś pękło, tama, wszystko się zepsuło. Lęk wygrał. Strach przed tym, że któreś z nas może odejść, że znowu możemy cierpieć, to sprawiło, że się wycofaliśmy. Z podniesioną wysoko głową, że niby to nic nie znaczyło, że tak miało być, że żadne z nas się nie przywiązało. Śmieszne, nie? Zależy nam na sobie, ale nie możemy być razem, bo ktoś kiedyś porysował nam duszę i wolimy sami zrezygnować z miłości, zanim miłość zrezygnuję z nas. Tęsknie, to wszystko./esperer
|
|
|
|
Oboje dobrze wiemy, że coś się nam sypie. Konstrukcja, którą misternie budowaliśmy, wali się przy fundamentach. Widzisz te poranione ręce? Jak długo będziemy to wszystko podtrzymywać kosztem własnego cierpienia? Coraz częściej widzimy, że pocałunki, trzymanie za rękę i mówienie, że się ułoży nie wystarczy, bo przecież nic się nie układa, prawda? Boję się, że któregoś dnia to runie na naszych oczach, a naszym jedynym gestem będzie wzruszenie ramion. Ot tak, zwyczajnie, tyle z nas zostanie, pobojowisko, plac walki, na którym poległy nam serca./esperer
|
|
|
|
Dodaj komentarz
