 |
|
Nic dziwnego, że się boisz. Już raz przeżyłaś to ogromne rozczarowanie światem i życiem, ten ból, tęsknotę i złamane serce, które wylewało swą krew pod postacią łez. Już raz poczułaś jak smakuje życiowa porażka. Już się przekonałaś jak to jest żyć i umierać jednocześnie. Już byłaś na dnie i nie chcesz tam powrócić - to jasne. Boisz się ponownie zaufać, pokochać, boisz się poczuć smaku nowej miłości. Tylko chyba trzeba powoli próbować, trzeba przeciwstawić się swoim obawom, by móc znów być szczęśliwym. Trzeba brnąć do przodu, aby zabliźnić wszystkie rany. Trzeba stopniowo - bo nikt nie mówi, że już, natychmiast - uczyć się myśleć pozytywnie. Tak właśnie chyba trzeba, pomimo wszystko. / napisana
|
|
 |
|
//. B: Ej, czy uważasz, że boje się uśmiechów innych ludzi? J: Nie, dlaczego? Nie jesteś emo. B: A, bo chodzi plotka, że Szatan boi się uśmiechu. Nie wiem, kto taką bzdurę wymyślił. J: Szatan nie boi się uśmiechniętych ludzi, Szatan nie jest emo, Szatan się nie rżnie, Szatan rżnie innych. ("dopiero zdałam sobie sprawę z tego co powiedziałam" - J.G. ) ``Rozmowa z przyjaciółką. ♥
|
|
|
|
//. Ukrywam przed samą sobą jak wielka była ta miłość, by jakoś funkcjonować bez niej. ``CaughtUpInYourLoveShock.
|
|
 |
|
"Nigdy nie byłam tak wystraszona stratą ale nigdy nie rozumiałam spokoju.
Więc zabierz mnie tam gdzie chcę być,w twoich ramionach."
|
|
 |
|
`(..) już nie jesteśmy tacy, jacy parę lat temu - to boli, ale dla wielu to tylko kolej rzeczy.. Kaleczy czas, później te rany leczy.. Od dziś nie chcę wierzyć nawet w nic. Wolę pogodzić się ze sobą samym, żyć... Może to boli, ale mniej niż rozdrapywanie ran na sercu.. (..) !
|
|
|
|
Zapewniałeś, że zawsze gdy mi będzie zimno, przyjdziesz i mnie przytulisz. Pamiętam dokładnie, jak płonęły ci oczy, gdy to mówiłeś. Teraz siedząc samotnie w pustym pokoju, ponad wszystko pragnę twojej obecności. Naciągam sweter na zziębnięte dłonie i podchodzę do okna. Kilka ruchów i jest otwarte na oścież, wiatr targa firankami niczym welonem panny młodej. Przerażająco mroźne powietrze przechodzi przeze mnie jak przez szmacianą lalkę. Dociera do wnętrza kruchego ciała i ziębi i tak już zlodowaciałe serce. Szczękam zębami, powieki zaciskam do bólu. 'Zimno mi' powtarzam w myślach, z jedyną gorącą w tym pokoju - nadzieją, że staniesz tak po prostu w drzwiach, i według obietnicy weźmiesz mnie w ramiona. Przyjdź, zostań i już zawsze bądź.
|
|
|
|
"Wiesz, nawet drobiazg może zmienić Twoje życie. W mgnieniu oka może zdarzyć się coś, czego najmniej się spodziewasz i wysłać Cię w podróż, której nie planowałeś, w przyszłości, której sobie nie wyobrażałeś. Dokąd pójdziesz? To nasza życiowa podróż. Nasze poszukiwania światła. Lecz czasem by znaleźć światło trzeba przejść przez największe ciemności". !
|
|
|
|
W jednej chwili sprawił, że byłam pewna uczuć, byłam pewna, że go kocham i że jest tego wart, że przestałam się bać tej miłości, że mu zaufałam. W drugiej - odebrał każde z tych uczuć i pozwolił mi przekonać się na własnej skórze, że nikomu nie warto ufać i wierzyć.
|
|
|
|
Chowając się pod ciepłą kołdrą, udaję, że mnie nie ma. Nie odpowiadam na żadne wołania, te mamy, siostry i te własnego sumienia. Niedostępna, odgrodzona od całego złego świata, wraz z głównym dyktatorem mojego istnienia - nim. W ciemności łapię płytkie oddechy, minimalne szanse na zaśnięcie, zniknęły gdzieś przed kilkoma godzinami. Mimo gorąca i duchoty panującej tutaj, dłonie mam zimne, wręcz lodowate. Odpycham od siebie kolejne obrazy, ubarwione wspomnienia, przesycone nienawiścią sylaby. Dno jest tak niedaleko, dotykam go czubkami palców. I to okno właściwie jest blisko, a potem chodnik, pięć pięter niżej. Wyobrażam sobie siebie, niewysoką brunetkę, leżącą tam na dole, z dziwnie powykręcanymi rękami. Przez chwile widzę ją tam, boleśnie rzeczywistą. Zaciskam powieki. Zniknęła. Odsuwając brzeg kołdry, łapię głęboki oddech, dopóki jeszcze mogę. Dopóki chcę i potrafię.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
