 |
|
~i świeci na nas najpiękniejsze ze słońc..
|
|
|
|
Trzynaście dni ma tydzień, trzynaście miesięcy rok... Trzynaście długich godzin od rana po noc.
Trzynaście smutnych spojrzeń na tuzin twoich wad..
|
|
|
|
~Spraw, bym wybaczył moim wrogom każdą winę..
|
|
 |
|
szukasz księżniczki, ja nią nie jestem. sam nie wiesz czego chcesz.. zależy Ci, ale nie chcesz się angażować, chociaż z drugiej strony już to zrobiłeś. mógłbyś, ale nie możesz. miałeś czas, nie podjąłeś żadnej decyzji. dlatego robię to za Ciebie. to koniec. ja nie stanę się idealna, bo Ty potrzebujesz takiej dziewczyny. nie będę grzeczna i spokojna, bo jestem z natury chamska i wybuchowa. nie wymażę przeszłości, ani moich wyroków, bo wkurwia Cię moja przestępczość. nie zrezygnuje z chłopaków, bo oni są jak rodzina. a więc nie będę Twoja księżniczką, która będzie czekać na Ciebie w wierzy. mogę co najmniej poczekać w kartonie, jeśli już kiedyś byś się zdecydował. /bm
|
|
 |
|
Na początku przez dwa lata udawaliśmy, że się sobą nie interesujemy, później dwa lata byliśmy razem, następne dwa się rozstawaliśmy tylko po to żeby przez kolejne dwa próbować o sobie zapomnieć. Proszę cię, wymyśl szybko coś na kolejne lata bo nie mam planu na przyszłość.
|
|
|
|
To takie straszne, ile tak naprawdę można na kogoś czekać.
— J. Żulczyk
|
|
|
|
"Potrafiliście siedzieć przez dziesięć godzin, patrzeć na siebie i w pewnym momencie bez słów, pomiędzy wami, w powietrzu pojawiały się piktogramy, obrazki, od zdań, które chcieliście sobie powiedzieć puchł język. Rysowaliście waszą rozmowę palcami w powietrzu. Niektórzy ludzie nie mają tego nawet po kwasie."
|
|
 |
|
Kiedyś byłam inna, byłam dla ludzi. Uwielbiałam taki stan, uwielbiałam im się poświęcać, oddawać, a teraz? Nie ma tego. Coś się wypaliło, a ja straciłam wiarę i nadzieję, że tak normalne i wspaniałe życie może jeszcze do mnie wrócić. Oczywiście nie byłam do końca spełniona w tamtym czasie, bo sama nie miałam szczęścia, ale inni za to mieli go pod dostatkiem. Potrafiłam się cieszyć z każdej radości, którą był nawet błahy powód, a teraz? Nie ma nic. Taka emocjonalna sinusoida powstała w moim sercu. Mam wrażenie, że rozpadłam się wewnątrz na kawałki... Na coś czego nie można pozbierać i posklejać na pstryknięciem palców. Stałam się bardzo ostrożna i nieufna. Zamknęłam się w sobie. Stałam się ciszą i jeszcze silniejszą oazą spokoju niż byłam do tej pory. Stałam się murem ochronnym własnej egzystencji, której nikt teraz nie jest w stanie zmienić. Czy to coś złego? Czy taka moja zmiana wewnętrzna jest czymś złym, co nie powinno mieć nigdy miejsca? Bo jeśli tak, to zabierzcie ten ból ode mnie
|
|
|
|
Rozpadło się moje wnętrze. Nie kontroluję już siebie samej, tych emocji, zagubienia. Jestem oddalona od wszystkiego i wszystkich. Tak trudno znaleźć mi motywację, która będzie tą jedyną, która da mi siłę i wiarę w to, że lepsze jutro istnieje. Wokół w zamian widzę nicość i czuję pustkę. Jakby nic wokół mnie nie istniało. Taka silna samotność, brak emocji, brak uczuć. Uziemiłam się, wiem. Pozwoliłam sobie na zaprzestanie odczuwania czegokolwiek. Pozwoliłam sobie na to i w dużym stopniu zniszczyłam tym samym siebie. Aczkolwiek to mnie dobiło. Bo życie choć było świetnie ułożone straciło swoją wartość. Wszystko straciło swoją wartość, swoją magię. Poczułam, że nie daję już rady. Pozwoliłam sobie upaść i nie umiem się podnieść. Żałuję choć nie do końca. Niekiedy tak jest dobrze, bo bezpiecznie, ale nie zawsze. Zbyt często to przynosi ból. Zbyt często to coś rujnuje resztki mojego serca.
|
|
|
|
~Kiedyś w końcu zamieszkam w pokoju zalanym słońcem, bo przecież i tak znajdę go tam..
|
|
|
|
Są rzeczy których nie widać a istnieją..
|
|
|
|
Dodaj komentarz
