 |
|
uznając złudzenie za rzeczywistość, gubię się we własnej galaktyce absurdu.
|
|
|
|
nadzieja znów perfidnie wkrada się w moją podświadomość. mam jej to za złe. ona nie ma prawa bytu.
|
|
|
|
moja prywatna rzeczywistość sprawia każdy dzień lepszym i bogatszym, o nowe doświadczenia.
|
|
|
|
pustka, wypełniła czasoprzestrzeń. prosimy wstrzymać oddech na czas nieokreślony.
|
|
|
|
złudne nadzieje nadają mi sens życia, ale ile można żyć za pomocą samej wyobraźni? przecież imitacja szczęścia, nie zastąpi mi tlenu.
|
|
|
|
cokolwiek się zdarzy gramy dalej prawda?
|
|
|
|
był mordercą moich marzeń i złodziejem moich snów.
|
|
|
|
słuchawki na uszach, a w każdym bicie szuka odpowiedzi na męczące ją pytania.
|
|
|
|
zatrzymać w gardle słowo, które może kogoś dotknąć.
|
|
|
|
papierowe słońce, naklejone chmury i udawane szczęście.
|
|
|
|
mam ochotę zrobić obrażoną minę i tupnąć nogą!
|
|
|
|
ciekawe co mówisz gdy ktoś pyta o mnie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
