 |
|
Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.
|
|
|
|
Niezdecydowanie jest największą chorobą.
|
|
|
|
Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.
|
|
|
|
Pamiątki giną. Pamięć pozostaje.
|
|
|
|
Przemijamy. Stare ustępuje miejsca nowemu, w ten sposób świat posuwa się naprzód. Ale pamiętajmy o tych, którzy odchodzą - ta pamięć daje im nieśmiertelność.
|
|
|
|
Zależy mi na innych ludziach, tylko nie potrafię niekiedy ocenić kto przyjacielem, a kto wrogiem. Poza tym mam silne zaburzenia pamięci i nie pojmuję, dlaczego nagle inni przestają się do mnie odzywać.
|
|
|
|
Nie lubię, gdy ktoś próbuje żyć przeszłością. Gdybym to ja miała żyć przeszłością, dawno by mnie tu nie było.
|
|
|
|
Gdyby nie wszystkie przykrości, które dane jest mi przeżywać, może byłabym inną osobą. Może myślałabym jak inni ludzie- płytcy, banalni, którzy nie zastanawiają się nad sensem istnienia, którzy pędzą przez życie bez chwili odpoczynku. Wierzą w to co inni karzą im wierzyć. Ja staram się myśleć samodzielnie i poznawać samą siebie. Może to jednak nie jest kwestia bolesnych przeżyć. Może człowiek po prostu rodzi się z pewną wewnętrzną wrażliwością ,której inni nigdy nie doświadczą. Być może jestem wyjątkowa. Być może jest nas wielu.
|
|
|
|
Szczęście to nie to co posiadasz, lecz to czym się cieszysz.
|
|
|
|
To już tak nie boli... Czas leczy rany, zaciera wspomnienia, a nawet zmywa wstyd.
|
|
|
|
Czasami wydaje nam się, że mieszka w nas dwóch różnych ludzi. Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu. Jest też i ten drugi, którego się wstydzimy, i tego ukrywamy. W każdym człowieku istnieje coś takiego jak wewnętrzny dysonans i niespójność. Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów, których sam często nie rozumie.
Dlaczego tak jest? Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem, ani jakąś nadistotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia. Własne słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych. Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie, będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych. Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć. Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, łagodni i delikatni w słowach, i wzajemnie kontaktach.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
