 |
|
Nie ma nadziei, nie ma krzty radości, wszystko uleciało. Uczucia ulotniły się wraz z jego duszą. Emocje zastygły i pozostawiły jedynie echo wspomnień odbijających się o ścianki. Podświadomość krzyczy a ciało zamiera, całe obolałe, bezsilne, poranione, przemęczone i zimne. Serce nie pompuje krwi jak należy, czasami mam wrażenie, że w ogóle nie bije, jego rytm zanika a w raz z nim chęć do dalszej egzystencji, która zamienia się w samo istnienie, równie bezwartościowe co moje wnętrze. Demony które mam pod skórą, złożyły cichy pocałunek na moim obojczyku, nakładając przez to klątwę, która została zapieczętowana za czasu jego trwania obok, jednak po utracie mojej ostoi pieczęć została zerwana a demon przejmuje władzę, doprowadzając mnie tym do obłędu i dezorientacji ale co najważniejsze, do śmierci. Straty przyjaciela nie zamaże czas, nic nie ukoi ran, blizny są wieczne.
|
|
|
|
Przestałam o tym mówić, zamilkłam całkowicie, gdy tylko ludzie dali mi do zrozumienia, że niepotrzebnie się wysilam próbując utrzymać pamięć o Niej. Nic nie mówię i duszę w sobie cały ból, tęsknotę i fakt, że to mnie wykańcza psychicznie. Prowadzę ciągle ten sam schemat. Wracam późno z by nie myśleć o całym bagnie, które sama stworzyłam, ale dłużej nie mogę. Pomijanie tematu nie pomaga w niczym a wszystko pogarsza, cierpienie nie ma ujścia, każde słowo ulatuje wraz z kolejnym buchem i nikt nie widzi, nikt nie słyszy, nikt nie rozumie. To wszystko uderza ze zdwojoną siłą a ja czuję, że z każdym kolejnym dniem jestem słabsza i bardziej naiwna, bo wciąż wierzę w to co niemożliwe. Wciąż wierzę w Jej powrót, wciąż wierzę, że jej mama znów spojrzy na mnie z miłością i opiekuńczością lub chociaż mi wybaczy, wciąż mam nadzieję, że ludzie przestaną się bać o tym rozmawiać a co najważniejsze, że ja wybaczę sobie.
|
|
|
|
Przepraszam. Przepraszam za to, ze nie jestem idealna i perfekcyjna. Przepraszam za to, że czuję się osobą odpowiedzialną za siebie, swoje czyny, słowa i ludzi których kocham. Przepraszam, że pasja jest dla mnie niczym tlen i przez to miewam mało wolnego czasu. Przepraszam za to, ze czasami w biegu mówię cześć. Przepraszam, że nie mogę usiąść w kawiarni i spokojnie wypić kawy. Przepraszam, za szczerość, która jest bardzo bolesna z moich ust. Przepraszam za ironiczność, czasami nie potrafię się powstrzymać. Przepraszam za to, że mam nałogi, czasami piję alkohol a przesadnie kawę. Przepraszam za to, że czasami nie można się ze mną porozumieć i często krzyczę. Przepraszam, za to, że bywam chłodna i obojętna. Przepraszam, za to, że nie potrafię być wylewna w uczuciach. Przepraszam za to, ze nie jestem w stanie podpasowac się pod realia. Przepraszam kurwa za to, że jestem sobą. Za to, że mnie nie rozumiecie, bo bycie skomplikowaną mam we krwi.
|
|
|
|
Rozpętaliśmy piekło w samym sercu raju i oboje przegraliśmy bitwę. Ty po stronie armi demonów, ja upadłych aniołów, które twardo stąpały po ziemi, będąc pod moim dowództwem. Ty, dysponowałeś najsilniejszą drużyną, losy były przeważone, ale błąd doprowadził do remisu. Nie było lepszych ani gorszych. Byli sami tak samo beznadziejni i żałośni członkowie z nami na czele. Graliśmy, urządziliśmy wojnę i wciągaliśmy w nią wszystkich w około. Sam szatan pomagał Ci, obdarzając Cię wyjątkowymi umiejętnościami, zwinnością. Mój zaufany anioł, podarował mi czarny miecz owinięty cierpieniem, co mnie wzmocniło. Zadawaliśmy ciosy, jeden po drugim, bez wahania, bez wglądu na przeszłość, nie oglądaliśmy się wstecz. W ostatecznej rozgrywce, spojrzeliśmy w swoje źrenice, był w nich obłęd, staliśmy się mścicielami, staliśmy się nic nie warci. Zabiliśmy się wzajemnie. Twoja pierś przebita mrocznym mieczem, moja - Twoją własną ręką.
|
|
 |
|
By być kochanym nie trzeba być idealnym. To nie doskonałość daje powód do miłości, ale te małe zmarszczki koło jego oczu kiedy się uśmiecha i pęknięta żyłka na szyi. To niesamowicie szybko wypływające słowa kiedy chce mi coś opowiedzieć i chwila zawieszenia kiedy się zamyśli. To te drobnostki rozczulają nasze serca, to te słodkie nieważne rzeczy są źródłem uczucia./bekla
|
|
 |
|
Najbardziej boli, gdy myślisz, że wszystko jakoś się jeszcze ułoży, a ukochana osoba odchodzi. Wiesz, że nie ma już sensu zaczynać wszystkiego od początku, ale próbujesz zatrzymać go przy sobie. Masz nadzieję, że tym razem się uda. Niestety jest tylko gorzej. I nadchodzi w końcu ten moment, gdy musisz pozwolić mu odejść. Nigdy nie będziesz szczęśliwa widząc, że dusi się w tym związku. Tak czasami po prostu bywa. Nie zmienisz tego nawet, gdy oddasz mu się cała i bedziesz na każde jego zawołanie. Sprawisz tylko, że przestanie Cię szanować i zbrzydniesz mu w jednej chwili. Mimo że cierpisz miej tyle godności by usunąć się w cień. Pozwól zobaczyć mu jak to jest, gdy nie ma Cię obok. Jeżeli wróci znaczy, że znaczysz zbyt wiele był ułożył sobie życie bez Ciebie./Lizzie
|
|
|
|
Zniosłabym wszystko, ale powiedz jak długo można być oszukiwanym i udawać, że nic się nie dzieje Jak długo można cierpieć przy każdej rozmowie? Proszę, zrozum mnie choć trochę. Nie mogłam postąpić inaczej niż pokazać jaki sprawiasz mi ból i że nie chcę byś dalej mnie ranił. Może to był jedyny sposób byś mógł się nad tym zastanowić i wyciągnąć wnioski./Lizzie
|
|
|
|
To dla znajomych, którym przybijam piątki, Obserwuję ich uważnie kiedy rozpoczynam konflikt. Patrzę po której stają stronie, I czy kiedy się zdekoncentruje to wykorzystają moment./W.E.N.A.-Patrz im na ręce
|
|
|
|
Pierwszy rok nie chodziliśmy pokłóceni spać, a w drugim nie chodziliśmy spać niepokłóceni./HuczuHucz-Moje, twoje
|
|
|
|
My to rozsypane puzzle po glebie i to głupie bo jeden element zgubie i już się coś jebie i chyba znów nie potrzebnie przez coś się wkurwię, odejdę. A ty nie pytaj co u mnie bo wiem, ze chuj Cię to pewnie, co nie?/Bonson-Nad ranem
|
|
|
|
Musisz być odpowiedzialny za to co oswoiłeś./Antoine de Saint-Exupéry-"Mały Książe"
|
|
|
|
Dodaj komentarz
