 |
|
mamy 9 żyć, to ostatnie jest najlepsze i chcę ciebie w nim.
|
|
|
|
jeżeli już o coś zabiegasz, idź na całego, w przeciwnym razie nawet nie zaczynaj. ~ bukowski
|
|
|
|
świat pełen jest szczegółów, od których zaczynają się historie. ~stasiuk
|
|
 |
|
5 dni temu zdążyłam napisać że święta nie są przesłonięte jego pryzmatem , a zaraz kurwa wyjdę z siebie
|
|
|
|
oto jestem. pozmieniało się, strasznie. nawet nie wiem od czego zacząć w tym momencie. mogę napisać, że moje serce zostało zranione tysiąc razy i tysiąc razy wracało do formy, ale to już dla mnie norma. mogę nawet przyznać, że aktualnie nie posiadam jakichkolwiek uczuć i w sumie nikogo nie kocham, dobrze mi z tym, polecam każdemu złamanemu serduszku ogarnąć się bo serio przed nami najlepsze, a ja to czuję w kościach dosłownie! napiszę też, że zrozumiałam coś o wiele za późno i napiszę, że mam ogromnego kaca, a siedzę na internecie i grzebię po stronkach tylko po to by nie iść do spać i nie marnować dnia. ah.. i jeszcze coś, tak bardzo chcę już lato.
|
|
|
|
pierwsze święta nie przesłonięte jego pryzmatem, dziwnie, nie wiem czy to fajnie
|
|
 |
|
Nauczyłam się już oddychać bez powietrza, bez słów, bez szeptów, już powoli wszystko wraca na swoje miejsce. Nie jestem tak bardzo zagubiona. Potrafię już dać sobie że wszystkim radę sama, nikogo nie potrzebuję. Tylko ja i mój świat, moje potrzeby, smutki, radości. Nie muszę ich teraz z nikim dzielić i mam dla siebie więcej uśmiechu, ale smutku też mam więcej. Wszystko we mnie w porządku i wszystko we mnie umiera. Każda z moich myśli jest tylko moja, tylko we mnie dojrzewa i czasem zbyt długo ją w sobie trzymam i zaczyna gnić, fermentować i zatruwać mnie. Każdego dnia ocieram się o upadek, już prawie dotykamy dna, jestem tak nisko, że już niżej się nie da, ale nie pozwalam sobie upaść, nie mogę umrzeć. To tylko samotność, to tylko puste noce i zwariowane dnie. To nic takiego. To tylko ja. /black-lips.
|
|
|
 |
Posłuchaj. Tak naprawdę wcale nie sądzę, że znajdę kogoś takiego jak Ty i że to mogłaby być lepsza bajka niż nasza. Nie potrafię sobie wyobrazić kogoś innego przy moim boku. Ty ciągle jesteś częścią mnie nawet pomimo tego, że odszedłeś. Miłość nie znika razem z odejściem ukochanej osoby, przecież wiesz. Ja nie jestem w stanie powiedzieć sobie, że muszę wymazać Cię z pamięci, a co dopiero w to uwierzyć i jeszcze to zrobić. Nie wiem ile trwa proces przyzwyczajania się do tego, że taką niechcianą miłość trzeba upchać gdzieś głęboko w sobie i zrobić miejsce innej, być może piękniejszej. W sumie to ja nie jestem przekonana czy tego chcę. Przyzwyczaiłam się do sytuacji, że w pewnym sensie ciągle przy mnie jesteś, przyzwyczaiłam się do tej miłości i nawet pomimo tego, że ona wciąż rani, ja już po prostu nie wyobrażam sobie bez niej życia. Ja trwam dla niej, dla Ciebie i dla tej nadziei, że pewnego dnia wrócisz i będziesz gotowy aby wziąć moją miłość i dać mi swoją. Rozumiesz mnie? / napisana
|
|
|
|
|
Tak długo starałam się być silna, że chyba nadszedł już ten moment kiedy zwyczajnie sobie z tym nie radzę. Próbowałam się oszukać, że jeszcze troszkę, a zacznę nowe życie, w którym nie będzie dla Ciebie miejsca, bo w końcu zajmie je ktoś zupełnie inny. Dałam sobie jeszcze tylko chwilę na ułożenie reszty myśli i chciałam iść do przodu. Och. To wszystko bez sensu. Nie dam rady rozpocząć nowego życia, nie dam rady zapomnieć. Ciągle jesteś we mnie, a ja tak mocno za Tobą tęsknie. Nie wiem co teraz. Chcę Cię zobaczyć, a Ty nie przyjeżdżasz. Wspominasz tylko nasze dawne chwile, a ja przez to cierpię. Jednak w dalszym ciągu to wszystko mnie przerasta, cała ta sytuacja, nasze rozstanie. Boże, nie umiem, po prostu nie umiem żyć. Chociaż minęło tak wiele miesięcy, ja nie potrafię sobie Ciebie odpuścić. Jesteś najważniejszy, mimo wszystko. Och. Kocham Cię, pamiętaj. / napisana
|
|
|
|
Nie jestem idealna, nie staram się być. Nie jestem nawet dobra. Żyję z dnia na dzień, a problemy i troski każdego dnia sprawiają, że chce uciec, izolować się od świata, który mnie otacza. To co mówią do mnie te wszystkie głosy, jest dla mnie absurdem. Coraz częściej przebywam w świecie, do którego nikt nie ma wstępu. Zaczęłam czytać książki, coraz więcej płaczę i coraz głośniej gra muzyka w moich słuchawkach. To wycieńczenie psychiczne sprawia, że chce coraz częściej uciekać w różnego rodzaju używki. Mój strach przemienia się w złość , którą ranię ludzi, których kocham. Nic już nie będzie lepsze, nie JA, na pewno nie świat, nie moje życie... / notogarning
|
|
|
|
Dodaj komentarz
