|
i stała tak na wysokim wieżowcu, ale nie stała na środku, stała już na krawędzi. Zamchnęła oczy, myślała o chłopaku . O draniu, który tak bardzo ją zranił.. Łzy wciąż leciały jej po policzku, a ona tylko wspominała, jak bardzo go kocha. Wspominała jak czuła się gdy przybliżył do niej swoje usta i całował, ale całował tak inaczej nie jak każdy, całował jak anioł . Wspomnała że gdy ją przytulał zamykała oczy jak teraz i czuła się idealnie . Wspominała że był jedynym takim, który potrafił rozśmieszyć ją gdy świat zawalił się się w mgnieniu oka . A wszystko to krzyczała . Żeby wszyscy wiedzieli.. że był jedynym , nie idealnym lecz nie powtarzalnym . A gdy już wykrzyczała wszystko podeszła jeszcze bliżej krawężnika, przechyliła się do przydu i znikła . Zapomniała że przecież nie ma skrzydeł, że nie odfrunie jak ptak, bo bez niego jest zwykłym: nikim .
|
Dodaj komentarz
