 |
|
nie jestem jedną z tych, które możesz przedstawić rodzicom. jestem tą, której Twoi rodzice nie pozwolą Ci opuścić.
|
|
|
|
Pamiętam tą chwilę, gdy powiedziałeś mi miłość dotyka dusz . Z pewnością dotknąłeś mojej.
|
|
|
|
cisza przemawia, gdy słowa nie mogą
|
|
|
|
to tylko zły dzień, nie życie.
|
|
 |
 |
Tak naprawdę ,czyjeś zaufanie można zdobyć tylko raz. Jeśli je miałeś i straciłeś to już go nie odzyskasz. Możesz zdobyć przebaczenie, ale i tak już nie będzie tak jak dawniej. Człowiek jest w stanie wybaczyć ale nie jest w stanie wszystkiego zapomnieć.
|
|
|
|
wiesz, to jest rodzina. rodzina, z którą nie łączą mnie żadne więzy krwi, ale łączy dusza i serce. to tacy ludzie, za których nadstawię karku i zabiję za nich. nie dbam o to, co o nich sądzisz, ale jeśli powiesz choć słowo o nich, to nie podaruję. nie oceniaj ludzi po czynach czy przeszłości albo błędach, ale po tym co mają w sobie. nie masz pojęcia ile dla mnie zrobili i jak bardzo pomogli. nie jesteś kimś lepszym od nich i nie masz prawa się uważać za takiego.. bo w porównaniu z nimi, ty jesteś tylko marną karykaturą człowieka. dla ciebie mogą być najgorsi, ale ja wiem, że lepszych nie ma. i wara od nich! bo pożałujesz!
|
|
|
|
Może powinnam w to wreszcie uwierzyć i dać temu wszystkiemu szansę? Uśmiechać się więcej i poczuć choć minimum motylków w brzuchu? Cholera, może powinnam oddać się losu i patrzeć, jak to wszystko będzie się dalej toczyło? Nie będę protestować, będę czekała, obserwowała czy to znów nie kolejna ściema losu, nie będę Cię unikać lecz będę sobą, będę miała swoje humorki i będę zazdrosna. Może wszystko się ułoży.
|
|
 |
|
"Niech to trwa, nigdy się nie kończy."
|
|
|
|
Tak perfekcyjnie sprawiasz, że cała wizja rzeczywistości jaką ułożę sobie w głowie, tak po prostu wyparowuje. I co najśmieszniejsze, wcale nie potrzeba wiele, wystarczy kilka Twoich słów, a ja znów nie wiem co jest co. Jesteś mistrzem w mieszaniu mi w głowie, w dawaniu niepewności i sprawianiu, że znów jestem tak mocno pogubiona w ogarniającym mnie świecie. Gratuluję.
|
|
|
|
|
Ostra impreza. Opary alkoholu , dym nikotyny i ona. Wyzywająco ubrana z kusząco rozmazaną czerwoną szminką. Kołysała biodrami wylewając resztki wódki z butelki. Uwodzicielska i pewna siebie. Wystarczyło jednak na chwilę się zatrzymać aby dostrzec w jej brązowych oczach smutną, zranioną i zmęczoną życiem dziewczynę która pogubiła się we własnym świecie...
|
|
|
|
-Nie chcę już tak dalej. Nie chcę już płakać po nocach. Nie chcę chodzić non stop smutna. Nie chcę się wciąż zadręczać. Nie chcę czuć. Nie chcę kochać.
-I kiedy wydaje mi się, że już po wszystkim, że w końcu będę mogła spokojnie oddychać, to wraca z podwójną siłą i ciągnie mnie w dół. W głęboki dół, z którego bardzo trudno wyjść.
-I co teraz? Mam wrócić do normalności? Mam być taka jak kiedyś? Nie wiem czy potrafię.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
