 |
|
Kocham cię tak mocno, że nie potrafisz sobie tego wyobrazić. Nie umiem inaczej. Jesteś w moim serduchu i już dawno wytatuowałeś swoje imię na moim sercu. Mówisz, że inni są od ciebie lepsi? No... kurwa, niektórzy są. Mają bardziej wysportowaną sylwetkę i przeczytali więcej książek niż ty. Ale wiesz co? Gdy wyobrażam sobie osobę, której podam herbatę, gdy będziemy już starzy, z którą chcę się kłócić i godzić, zasypiać przy niej i budzić się, kazać wynosić śmieci i wkurwiać się na słowo: zaraz, pić piwo i oglądać głupie seriale, płakać i śmiać się, to widzę tylko ciebie. Nikogo innego. Tęsknię, chcę być twoją żoną, kochanką i ziomką niezależnie od miejsca, czasu i akcji. Przy tobie czuję się najlepiej i to twój obraz mam przed powiekami, gdy zamykam oczy. To miłość, kurwa, i takiej miłości życzę nam do końca życia.
|
|
|
|
Dałeś mi serce, ja chcę ci dać o wiele więcej. Mówię o domu, rodzinie i bezpieczeństwie, lecz w mojej głowie pełno jest demonów. Każdy z nich szepcze: idź po tej ścieżce. Mimo tych klęsk wciąż widzę zwycięzcę.
|
|
 |
|
Tam, gdzieś na świecie, na pewno jest lepiej, cieplej, bezpieczniej. Może są większe możliwości, może bardziej cię szanują, można znajdziesz pracę i jeszcze wystarczy ci na życie i na mieszkanie i na samochód. Może twojej rodzinie tutaj będzie lepiej, bo jej pomożesz, Ale przecież tęsknota będzie zawsze wpisana w twoje życie. Bo każdy wybór eliminuje coś, czego nie wybrałaś. I może cię to trzymać do końca życia w okowach takiego „co by było gdyby”. Niech cię to nie truje. Powodzenia, gdziekolwiek jesteś i cokolwiek robisz. | Katarzyna Grochola
|
|
|
|
"Każdego dnia trzeba posłuchać choćby krótkiej piosenki, przeczytać dobry wiersz, obejrzeć piękny obraz, a także, jeśli to możliwe powiedzieć parę rozsądnych słów." J.W. Goethe
|
|
|
|
- Kurwa! - Nie przeklinaj. - To skrót. Od Kaśka Uwielbia Ruchanie W Aucie. - Debil. - Obrażasz mnie. - Nie. To tylko skrót od Damian Entuzjastycznie Bierze Inteligentne Laski. / normalność? no ever! :D
|
|
|
|
Nie spędzisz życia z ideałem. Każdy ideał z biegiem lat pokaże swoje wady, humory, a w ciężkie dni okaże się nie do wytrzymania. Dlatego nie wybieraj człowieka, który wydaje ci się najlepszy, tylko takiego, przy którym czujesz się najlepiej.
|
|
|
|
"(…) wszystko jest piękne, nawet na pewno, jeśli się ma te dwadzieścia lat. Wtedy są złudzenia i miłość – i wszystko jest do zdobycia, bo właśnie te głupie dwadzieścia lat. A potem przychodzi życie twarde, bezlitosne, obedrze człowieka do naga z tych złudzeń – i wtedy już nic nie zostaje z tych dwudziestu lat i z tej wiosny, i z tej miłości… Z początku człowiek cierpi, szuka jeszcze swoich złudzeń, potem przestaje cierpieć, tyje, sam sobie pluje w mordę, śmieje się z tego, co było w nim kiedyś najlepsze. Śmieje się, śpiewa głupie piosenki i boi się przyznać, że sam miał kiedyś dwadzieścia lat i wiosnę. A potem już nie ma żadnych marzeń, to już niepotrzebne, tylko tak – z dnia na dzień." M.Hłasko
|
|
|
|
Zacznij być, a nie bywać. [ yezoo ]
|
|
 |
|
To wcale nie jest tak, że ja już nikomu nie ufam, bo ufam, ale nie ludziom, których poznawałam przez internet. Nie ufam im, bo każdy z nich wniósł coś negatywnego do mojego życia. Co z tego, że kiedy byli oni obecni, to scenariusze, które pisaliśmy były różne, ale często był wątek radości? To nic już nie znaczy, nie dla nich, nie dla mnie. Pogodziłam się z tym, że każdy kiedyś odchodzi, a zostają Ci nieliczni. Nigdy nie chciałam dopuszczać do swojego życia właśnie tych osób, bo wiedziałam, że im nie zależy na mnie, a właśnie było wręcz przeciwnie. Zależało im bardziej niż kiedykolwiek mogłam sądzić. Lecz byłam naiwną gówniarą, która nie chciała do siebie dopuszczać tej świadomości, że jest ktoś tuż obok, kto chce mnie uchronić przed bólem, smutkiem i kolejnym rozczarowaniem. Nie dopuszczałam ich do siebie, nie dopuszczałam tych ludzi, bo zwyczajnie w świecie nie chciałam im ufać. A teraz? Zupełnie inaczej patrzę na świat. Trzymam dystans do ludzi z internetu i życia.
|
|
|
|
Wiesz, zawsze bałam się samotności, tego, jak będzie, gdy nie zostanie nikt przy mnie, ale z czasem powoli się do niej przyzwyczaiłam. Tak wiele osób zniknęło z mojego życia. Odeszli Ci, którzy obiecali być zawsze, niezależnie od tego co by się działo. Odeszły te osoby, które mówiły jedno, a zaczęły robić zupełnie coś innego, wbrew wszystkim zapewnieniom, wbrew temu co mówili, kiedy byli. Nie liczyły się tak naprawdę uczucia. Nie liczyła się szczerość, ale zabawa, prawda? Tak, to było najważniejsze. Bo przecież szczerość to tylko takie zwykłe słowo, które nie zna własnej definicji w dzisiejszych czasach. To nic szczególnie ważnego, to nic do czego można się mocno przywiązywać. Bo to nie istnieje już. Mówienie prawdy przestało być modne, a może w ogóle nie było modne? Prawda to była nic innego, jak zabawa, którą ludzie maskowali kłamstwami.
|
|
|
|
Od zawsze była w nas ta ironia, ta niepowtarzalna część życia, z którą nie mogliśmy się zmierzyć. Walczyliśmy zawsze do końca, od samego początku. Byliśmy dla siebie wsparciem niezależnie od tego czy łączyła nas miłość, przyjaźń, czy braterskie uczucie. Zawsze coś nas ku sobie pchało. Nigdy nie mogliśmy przezwyciężyć swoich uczuć, które tak głęboko i masywnie były w nas zakorzenione. Tak widziałam od początku nasz świat. Tak odczuwałam, że wygląda nasza znajomość, ale za każdym razem się myliłam. Bo zdarzały się sytuację, nad którym nie miałam możliwości zapanować. Były te momenty i chwile, kiedy upadaliśmy, aby następnie móc powstać i ruszyć do walki z życiem wraz ze zdwojoną siłą. Czy nas to do końca i w pełni motywowało? Czy tam gdzieś pomiędzy jedną a drugą decyzją nie popełniliśmy błędy, który zaważył na naszym życiu, na naszej znajomości? Ciągle szukam odpowiedzi na to pytanie i nadal nie mogę pojąć, gdzie zgubiła się znajomość.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
