 |
Nie będę szczera, jeżeli powiem, że jest mi łatwo z tą całą sytuacją. Jest mi bardzo źle. Bez niego przestaje powoli żyć i nie potrafię ukryć tego, jak bardzo mi go brakuje, nawet w najmniejszym stopniu. Kłócę się ze wszystkimi, że to moja wina, a nie jego. Nigdy wcześniej tak nie potrafiłam, raczej nie obwiniałam siebie, nawet jeżeli rzeczywiście to ja popełniłam błąd. Nie podporządkowałam się pod jakieś "normy" osoby w moim wieku. Praktycznie na każdy temat miałam inne zdanie niż pozostali. Byłam silna, psychicznie. I mimo, że w środku walczyłam z emocjami, zawsze byłam uśmiechnięta. Nie pozwoliłam by ktokolwiek w szkole, czy w domu zauważył, że umieram wewnętrznie. Jednak ten człowiek potrafi złamać mnie w jednej sekundzie. Otóż tak, też mam uczucia. Których teraz, choćbym nie wiem jak chciała, nie potrafię ukryć. [mamotobie]
|
Dodaj komentarz
