 |
|
Kobiety są piękne, ale bardzo delikatne, wszystko co im powiesz pozostaje w nich na zawsze.
|
|
|
|
Mama nauczyła wrażliwości -idź do przodu, tata mnie nauczył nie czuć nic -być bryłą lodu.
|
|
|
|
Tyle lat byłem gotów zmarnować dla czegoś tak bardzo marnego, patrz ile puściłem z rąk.
|
|
|
|
Starczył mi rok, umiałem zabić się za to, co teraz zdaje się głupie.
|
|
|
|
Nie wierzę w co widzisz przed sobą, gdy jesteś obok i nie wiem co widzisz we mnie.
|
|
|
|
Widzę stąd każdą ciężką chwilę, wszystko co w niej Cię zabijało, co tak pięknie spierdoliłem.
|
|
|
|
W drzwiach starej omegi, z dziurami po petach w fotelach, i oprócz niej, która wciąż obok mnie siedzi nic wtedy nie składało się tak dobrze jak teraz.
|
|
|
|
Kobiety naznaczone przeszłością (te silne o dobrym sercu) dziś są jak małe, drobne ziarenko. Pielęgnuj je każdego dnia. Dbaj o nie i podlewaj stale uczuciem. Ofiaruj prawdziwą miłość, szczerość oraz wsparcie. Z czasem ziarenko wypuści korzenie i pielęgnowane codziennym uśmiechem zamieni się w najpiękniejszy kwiat jaki kiedykolwiek widziałeś. Bądź cierpliwy. Naprawdę warto.
|
|
 |
|
- Czego dokładnie teraz chcesz? - Porozumienia. Podania sobie dłoni. Wyjaśnienia przeszłości, nieporozumień, błędów. Zwykłej rozmowy. Chcę uśmiechu, dotyku, uścisku. Chcę, żeby było, jak wcześniej. Chcę tej relacji. Wzajemności. Tego poczucia, że bez względu na wszystko, zawsze mamy siebie. Chcę tylko usłyszeć "tęskniłem" albo "brakowało mi ciebie". Chcę mieć łzy w oczach i zaparty w piersi dech. Chcę tej radości, która gdzieś zniknęła. Tego człowieka, który był zawsze i zawsze był wart wszystkiego. [ yezoo ]
|
|
 |
|
zawsze dławił mnie smutek, nieważne jak głośno bym się śmiał
|
|
 |
|
Po nocach spędzonych chodząc nago po mieszkaniu, parze dwie kawy w emaliowanych kubkach. Siadam na blacie czekając na zagotowanie wody w czajniku i uśmiecham się szeroko. Życie potoczyło się w najpiękniejszym kierunku. Z myśli przerywa mnie odgłos stóp na płytkach. Czuje Twoje usta na swoich. Nic więcej, nikogo bardziej./bekla
|
|
|
|
Wiesz o co mi chodzi? O to, że czasem trzeba umieć przyjść do kogoś i tak zwyczajnie po ludzku porozmawiać. Wydaje się to być tak proste, że aż śmieszne, prawda? Przecież znasz kogoś od kilkunastu lat, żyliście ze sobą ramię w ramię, robiliście wspólnie tak wiele rzeczy, a teraz co, wypadałoby usiąść i porozmawiać, bo coś w międzyczasie poszło nie tak, bo pojawił się ktoś, coś i wszystko runęło? Więc jak teraz rozmawiać? Przecież się znacie, kurde, znacie się na wylot, a nie potraficie usiąść naprzeciwko siebie i najzwyczajniej w świecie powiedzieć „przepraszam”? Czy duma jest warta tych zmarnowanych dni, miesięcy, lat, które już straciliście tocząc ze sobą pianę? Powiedz mi, czy to jest tego warte? Czy nie żałujesz? [ yezoo ]
|
|
|
|
Dodaj komentarz
