 |
|
myślałam, że jestem dzieckiem szczęścia. że kiedyś będę leżała w pszenicy, krzycząc, że kocham życie!
|
|
|
|
siedzę na parapecie w moim pokoju. uczę się zapomnieć.
|
|
|
|
będziemy siedzieć w nierozkwitłych wrzosach, liczyć chmury, liczyć gwiazdy, przypadkowe spotkania naszych rąk, nieprzypadkowe spotkania naszych ust.
|
|
|
|
za bardzo ja Ciebie kocham, za bardzo Ty kochasz mnie...
|
|
|
|
znów przyszło nam leżeć i płakać, na jeszcze zimnej wiosennej ziemi.
|
|
|
|
nauczyłam się, że nie wolno mówić, ani wierzyć w słowa `nigdy` i `zawsze`.
|
|
|
|
teraz jestem nikim.. w Twoich ramionach jestem jedyną..
|
|
|
|
nie pozwól mi myśleć, że Twoje pocałunki na mych ramionach i szyi to jakieś kolejne moje urojenie...
|
|
|
|
nie wiedziałam co czuje. wiedziałam, że kocham.
|
|
|
|
powiedz mi, czy można kochać kogoś tak szalenie, że aż do utraty tchu ?
|
|
|
|
ona czeka do zachodu słońca, bo wtedy ciemne są ulice. patrzy, a w jego oczach nie ma nic, dosłownie nic.
|
|
|
|
może to i lepiej dla mnie, że nie znam całej prawdy, może to i lepiej dla Ciebie, jeśli chcesz tłumić w sobie tyle potrzebnych dla mnie zdań.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
