 |
|
bo go kochałam . najlepsze usprawiedliwienie na wszystkie popełnione błędy
|
|
|
|
siedzę po turecku na podłodze, wsłuchuję się w tekst jego ulubionych piosenek, każde słowo analizuję, szukając w nim ukrytego znaczenia . kubek herbaty parzy mi dłonie, myślami jestem poza rzeczywistością. nie potrafię zrozumieć, nie potrafię się z tym pogodzić
|
|
|
|
Podnieśmy szklanki w górę, wypijmy za nieodwzajemnioną miłość, za zranione uczucia, za te puste panny, które odbierały nam facetów, za niespełnione marzenia, za chore ambicje, za wylane łzy, za nieprzespane noce, za każdy rozmazany tusz.
|
|
|
|
a 31 będą szklanki w górze za zdrowie facetów, którzy nas zdobyli, frajerów, który nas stracili i farciarzy, którzy nas poznają.
|
|
 |
|
dlaczego zawsze gdy jest dobrze, szybko przychodzi dobra koniec?
|
|
|
|
leczę strach oddechem z Twoich ust.
|
|
 |
|
przed oczami mam nas. nasze splecione ręce, pruderyjne spojrzenia. moją głowę skrupulatnie ułożoną na Twoich kolanach. ale nie ma słów. są tylko puste krzyki. nieme półsłowa. otwieramy usta na próżno, nie wydając z siebie dźwięków ani uczuć.treść naszych rozmów udało mi się zwyczajne wyeliminować ze wspomnień. teraźniejszość jest łatwiejsza bez obecności przeszłości.
|
|
|
|
słowa czasami bolą bardziej niż czyny. ale to nie istotne. przewaga czynów na słowami jest taka, że one nie potrafią kłamać.
|
|
|
|
jedyne czego pragnę na te święta to spokoju. ucieczki. obudzenia się z koszmaru,którego nieusilnie staram się pozbyć poprzez szczypanie się po ciele każdego ranka. łudzę się, że to wszystko jest tylko imaginacją. zostawiłam koło łóżka filiżankę po kakao. codziennie rano budzę się i przecierając oczy spoglądam na nią. z nadzieją, że znowu poczuję zapach brązowego napoju. znowu ujrzę unoszącą się parę. znowu obrócę się, żeby dostać całusa w czoło i gwałtownie objąć Cię w pasie. ale z każdym porankiem uświadamiam sobie, że chęć tego wszystkiego jest znikomą abstrakcją, a od rzeczywistości nie ma ucieczki.
|
|
|
|
najgorsze, są noce. wspomnienia dopadają wtedy najmocniej. starasz się na nowo stać małą dziewczynką kurczowo zwijającą się pod kocem. a one wychodzą. wypełzają jak potwory spod łóżką i duszą. duszą Cię płaczem perfekcyjnie przyciskając do poduszki. odbierając Ci oddech, zrzucając głaz na Twoją klatkę piersiową. chcesz zamknąć powieki, ale masz zakaz. dławisz się wspomnieniami, wyrzutami sumienia i świadomością, że zapewne wyczerpałaś swój limit na szczęście. zapewne nie na tyle dobrze, na ile miałaś szansę.
|
|
|
|
Związek jest złożony z dwóch osób, ale niektóre szmaty nie umieją liczyć.
|
|
|
|
czy żałuje? oczywiście, że nie. nie można żałować tego, że się było szczęśliwym. / ZOZOLANDIA
|
|
|
|
Dodaj komentarz
