 |
|
siedzę zbyt głęboko w tym, nie mam dość
|
|
|
|
mówią trudno, ja myślę, że chyba jest trudniej
|
|
|
|
zegar tyka, niesie czas do zabicia, nawet jak nie chce się żyć, bardziej nie chce się zdychać
|
|
|
|
chcę móc się czegoś chwycić, lecz w każdej dłoni - obok serdecznego palca jest ten drugi, który cię pierdoli
|
|
|
|
życie jest piękne i głupie, jako to pierwsze je kocham, jako to drugie nie umiem
|
|
|
|
wiem dzisiaj jak przeżyć, wiem, lecz to żadna sztuka, coś nie fair? to przez was już nie umiem ufać
|
|
|
|
ej słuchaj, pierdole już twój pieprzony cynizm, po co ludzie są przy nas i po co my jesteśmy przy nich? kto z kim trzyma i kogo możesz mieć przy sobie? prosty finał, jakie to uczucie, gdy zawodzi człowiek
|
|
|
|
wszystko tu wygląda inaczej - po drugiej stronie lustra, niczego tu się nie złapiesz, w rękach zostaje pustka
|
|
|
|
chowasz łzy, umierasz tu pomału z nim, lecz gdybyś żyć mogła drugi raz, drugi raz wybrałabyś ten smutny czas, te parę trudnych lat i później wielką pustkę, w zamian za każdy Jego uśmiech
|
|
|
|
w każdym z was czas przygasił iskrę i co dnia dawny blask waszej gwiazdy niknie
|
|
|
|
nie mieliśmy kiedyś nic, prócz siebie, dotyków dłoni, krzyków w gniewie i morza łez, zrobiliśmy razem setki kilometrów po niebie, ale na którymś z postojów zostawiliśmy sens
|
|
|
|
Dodaj komentarz
