W swoim życiu sprzątać mu­simy sa­mi. Ku­piłam pu­dełka, seg­re­gato­ry, wor­ki. Do pu­dełek scho­wałam Two­je oczy, do­tyk. Głos nie chciał się zmieścić. W seg­re­gato­ry pow­ciskałam wspólne chwi­le. Zab­rakło miej­sca dla wspom­nień. Up­chałam je w wor­ki. Za­wiązałam moc­no. Ciężkie jak cho­lera. Ot­worzyłam strych. Przechodząc obok spa­kowa­nych wa­lizek naszych po­ranków, pot­knęłam się o kar­ton wa­kac­ji. Roz­sy­pały się morza, wi­doki i set­ki ki­lometrów. Były jak śmier­cionośna rtęć. Zaczęły roz­le­wać się po podłodze, po­toczyły się pod sta­re sza­fy wy­pełnione ciepłem Twoich dłoni. W tej sa­mej chwi­li pękły wspom­nień wor­ki. Szlag tra­fił porządki.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!