|
Czasami idę na cmentarz usiąść i porozmawiać. Można powiedzieć, że rozmawiam z powietrzem, ale wiem, że oni mnie słyszą. Opowiadam im o tym co się aktualnie dzieje w moim życiu, co się sypie, co buduje, kto był, a kogo już nie ma. Za każdym razem dziękuję im za to że byli, przepraszam ich za wszystkie krzywdy i zmartwienia spowodowane moją osobą. Nigdy nie potrafiłam powiedziałam im, że ich kocham, bo nie rozumiałam tego uczucia. Gdy czekając na szpitalnym korytarzu, lekarz wyszedł i oznajmił "nic więcej nie mogliśmy zrobić", dopiero zrozumiałam znaczenie tego słowa i uczucie które się pod nim kryje. Żałuję, cholernie żałuję, że im tego nie powiedziałam, ale robię to teraz za każdym razem gdy tu jestem. Po dłuższej chwili ciszy wstaję, ocieram łzy i tak po prostu po raz kolejny wracam do normalnego życia. / G&S
|
Dodaj komentarz
