|
Cz 1. Od rana kłótnie z mamą, kilkanaście niedomówień, niewyjaśnionych spraw. W głowie słowa " pozory mylą. " Ty, jak zwykle uśmiechnięty, udający dobrego przyjaciela. Potem słowa, które nie ukrywam - w chuj mnie zabolały. Usiadłam na ławce, zaczęłam myśleć czym zawiniłam, co robię źle. W pewnym momencie wybiegłam z płaczem, kolega próbował mnie zatrzymać. - Stój, gdzie biegniesz? Co się stało? - krzyczał na środku ulicy. - Nic, proszę Cię zostaw mnie, chcę odrobinę spokoju. - mówiłam cicho, dławiąc się łzami. Zostawiłam Go, poszłam przed siebie, szukając chusteczek w torebce. Pomyślałam, że pójdę na cmentarz do przyjaciela, który zginął w wypadku. Tak zrobiłam. Szybkim krokiem szłam prosto, ludzie patrzyli na mnie jak na idiotkę, ale co z tego...
|
Dodaj komentarz
