|
Spoglądam na nieznajomą w lustrze
i wydaję mi się, że skądś ją znam
Dziewczyna w długim, drogim futrze
spogląda na mnie zza szkła
Pamiętam ją z wczoraj
i z ostatnich kilku lat
Z jej niebieskich oczu
powoli płynie łza
Ze szczęśliwych dni
pozostaje wspomnień wrak.
Rubinowa suknia, którą na sobie mam
w zwierciadle traci swój blask.
Ta sama osoba, a jednak inny świat
to zadziwiające - tak bardzo zmienia nas czas...
|
Dodaj komentarz
