Zaczęło być spokojnie, normalnie. Powoli wszystko się układa. Nie ma już niechcianych uczuć, nie wracam do wspomnień, nie myślę już o tym, tak często. Nie czuję już bólu, nie zdarza mi się płakać. Wszystko wróciło do normy. Stały mętlik w głowie, natłok myśli, niechciana miłość. Można by powiedzieć, że jestem szczęśliwa, przecież tego chciałam, do tego tak uparcie dążyłam. Żeby zapomnieć, żyć. A jednak cholernie mi tego brakuje. Brakuje mi tej nędznej miłości, która z dnia na dzień potrafiła zranić mnie coraz mocniej. Tych chorych myśli, tej tęsknoty każdego wieczoru. Po prostu Ciebie. I odpowiedz mi, lepiej jest kochać i cierpieć czy nie kochać i czuć ciągłą pustkę ?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!