|
odeszła z opuszczoną głową, jak maleńkie dziecko skarcone przez rodzica. w oczach łzy wielkości ziarenek grochu zasłaniały jej widoczność. co rusz wpadała na drzewa wyrastające nagle z podziemi. mimo minusowej temperatury nie czuła zimna... bo on...on pokochał kogoś innego.
|
Dodaj komentarz
