 |
|
Czy kiedyś zwariuję? Tak często czuję, że jestem u kresu tego, co doprowadza mnie do tego stanu. Ból chwilami jest tak silny, nie czuję nadzieji na pokonanie go. Przychodzi epizodami. Trwa i znika. Powraca z wielką siłą. Podjęte decyzje. Prawo do walki.Praca, ciężka praca jest dla mnie nieporównywalną ulgą i zmysłowym odpoczynkiem.
|
|
|
|
Czasem patrzył na mnie. Zerkał przelotnie. Wystarczało mi to za nie mało czasu jakiegolowiek rodzaju rozpamiętywania o nim. Chciałam być z nim. Potrzebowałam jakiegokolwek kontaktu z nim. Nie miałabym wobec niego rzadnych oczekiwań. Byłby tym skurwysynem, którym jest. Jeśli tylko mógłby odezwać się do mnie czasem bez pretensji w głosie.Potrzebowałam tego. Teraz jest u mnie inaczej. Ja już nawet nie pamiętam jak to jest naprawdę za nim tęsknić. Nie byłam wtedy do końca świadoma, jaki postęp zrobiłam.Byłam jedynie zapatrzona w przeszłość. Było naprawdę, dobrze. Po pewnym czasie zaczęłam potrzebować jakiegokolwiek kontaktu z nim. Przebywanie na tym samym korytarzu w zupełności wystarczało.
|
|
|
|
Jest teraz zupełnie inny. Jest każdą drobną wadą, którą kiedyś w nim dostrzegałam. Nie jest tak jak kiedyś. Nie oceniam go. Nigdy więcej go nie ocenię. Nigdy, zawsze, na pewno.
|
|
|
|
Tęsknie za tym, kim dla mnie był. Za tym za kogo go miałam, za dopełnioną cząstką mnie. Nie tracę czasu. Jest teraźniejszość i lepsza przyszłość. Jednak przyszłość tej przeszłości byłaby niebiańską walką z piekłem na tej ziemi,
|
|
|
|
Moje życie. Szukanie sensu. Złudne poczucie, że przez moment on mógł i chciał być jego cząstką. Jest dobrze. Tak cudownie i pięknie. Niebanalnie. To jest moje życie. Moje wspaniałe życie. Moja pasja. Moja samotność. Moje poszukiwanie. Mój cholerny smutek. Nie jestem smutna, jestem poważna. Jestem sobą.
|
|
|
|
Dodaj komentarz