|
poniedziałek, zamiast iść na lekcje poszłam na wagary, bo nie chciałam widzieć tych twarzy, którzy mają bezczelność mi dokuczać. chodziłam po dworze, nagle zauważyłam jego, a w moich myślach były tylko takie zdania -myślałam,że jest w szkole, dlatego ja nie poszłam do szkoły.- ominęłam go drugą stroną, lecz on mnie i taki tak zauważył, podszedł i powiedział -a ty nie w szkole kotku?- -nie? a twoim kotkiem już od dawna nie jestem, żegnam- kiedy już odchodziłam, złapał mnie za rękę i pocałował w usta i odrzekł -dziękuję, że umiesz być taka twarda- nie wiedziałam o co kaman, bo w środku czułam jak rozpadam się na części i że moje serce nie umie bez niego żyć. a potem odszedł mówiąc do mnie ostatnie słowa -tęsknię, lecz wiem, że nie możemy być razem, bo nie chcę znowu cię zranić. -ranisz mnie tym, że nie jesteśmy razem!- krzyknęłam ze łzami w oczach. odwrócił się i podszedł znowu do mnie i wyszeptał mi do ucha -znowu jesteśmy razem kotku?- -tak- odrzekłam z uśmiechem.
|
Dodaj komentarz