 |
|
Kończę pewien etap swojego życia. Ciężko jest zdać sobie sprawę, że wszystko co się miało trzeba odrzucić i pójść inną drogą. Niełatwo przekonać swoje serce do tego co mówi rozum. Ale trzeba próbować. Konwersować. Przekonać. Inaczej się po prostu nie da.
|
|
|
|
Straciłam go, straciłam go, straciłam. I ta myśl, która nie daje spokoju: że mogłam cos jeszcze zrobić, że mogłam wałczyć. Kolejny raz oczy zachodzą mi łzami. Kolejny raz rozrywa mnie od środka. Kolejny raz pytam: dlaczego? ….
|
|
|
|
Nie potrafię się zdecydować na inne życie bo nie jestem w stanie Cię wykreślić ze swojej pamięci. Nie potrafię pójść do przodu, cały czas oglądam się za siebie. Zwalniam, czekam, przystaję. Wiesz, ile bym dała za chociaż jedną chwilę spędzoną z Tobą? Uczę się żyć bez Ciebie ale nic już nigdy nie będzie takie samo.
Upadłam na samo dno, powoli zaczynam się podnosić...
|
|
|
|
Najpierw trzeba żyć, dopiero potem można próbować zrozumieć jakieś małe fragmenty swojego doświadczenia. Jesli starasz się zrozumieć życie, zamiast je przeżywać, wtedy analizujesz je intelektualnie z bezpiecznej odległości i tracisz podwójnie. Po pierwsze, gdy polegasz wyłącznie na intelekcie, patrzysz na życie przez zdeformowaną soczewkę, która zmienia percepcję i może sprowadzić Cię na manowce. Intelekt staje się wówczas barierą, nie pozwalającą żyć. Po drugie zaś, kiedy chronisz sie przed życiem w swojej głowie, zamiast wziąć w nim czynny udział, pozostajesz widzem, który nigdy nie brudzi sobie rąk.
Tymczasem w życiu masz właśnie wprowadzić sobie brud pod paznokcie. Masz załamać się, zgubić, zdezorientować. Nie należy korzystać z intelektu do tego, by regulować, porcjować czy filtrować życie. Życie jest zjawiskiem znacznie większym od ludzkiego umysłu. Rozum jest twoim sługą, nie panem; musi znaleźć swoje miejsce w dużo szerszym kontekście.
|
|
|
|
"Są ślady ptasich lotów w niebie.
I nic więcej;
Coś było, coś odeszło,
Pozostało coś"
- W. Wharton, Ptasiek
|
|
|
|
„To naturalna kolej rzeczy.
Trzeba nauczyć się z tym żyć.
Końca nie będzie nigdy.”
|
|
|
|
"Jeśli kiedyś wybrać będę mógł jak to zrobić
To przecież dobrze, dobrze o tym wiem
Chciałbym umrzeć z miłości
Nie na krześle, nie we śnie
Nie w spokoju i nie w dzień
Nie chcę łatwo, nie za sto lat
Chciałbym umrzeć z miłości
Nie bez bólu i nie w domu
Nie chcę szybko i nie chcę młodo
Nie szczęśliwie i wśród bliskich
Chciałbym umrzeć z miłości "
|
|
|
|
To właśnie on skradł jej cały świat, życia sens, oddech, oczu blask. To on rzucił na nią czar by strącić w przepaść. To on przecież winny jest wszystkich cichych łez...
|
|
|
|
Czy ktoś rozumie pojęcie miłości ?
Ciągle dążę do rozwikłania tej zagadki... jestem gdzieś pośrodku, daleko mi do mety, jednakże mogę stwierdzić, że prawdziwa miłość to ta pierwsza, pierwsze spojrzenie w oczy, czystość serca, ta nieśmiałość, pierwsze trzymanie się za ręce, czasem tylko za rękaw, to ten maleńki uśmiech na twarzach, kiedy się spotykamy, ten błysk w oczach, w których można się dostrzec, te ciepłe niewinne słowa, kojące dusze, otwarte drzwi serca, wyrzucony gdzieś kluczyk....Ciągła Tęsknota, łza kręcąca się w oku, niemy krzyk serca w rozpaczy, milczenie, cisza, która mówi więcej niż dawne piękne słowa, Kocham Cię- po raz pierwszy wypowiedziane, po czym pierwszy pocałunek, dotyk, łaskotanie...
Po jakimś czasie motyle odfruwają, dusza się załamuje, serce pęka. Boli...
Zapominanie .
|
|
|
|
Oczy. To spojrzenie. Uśmiech. Zawadiacki i szczery. Słowa, które dawały nadzieję, poczucie bezpieczeństwa. Jego obecność.. Przegadane noce, te nieprzespane. Wspólne marzenia i cele. To już dwa lata... Nie potrafię zapomnieć...
|
|
|
|
Serce od początku chciało działać na własną rękę. Wierzyło ze wszystkich sił, że rewelacyjnie poradzi sobie samo. Wtedy też tak było. Rozum krzyczał: "Nie! Za dużo was dzieli, aż taka różnica wieku, aż tyle kilometrów! To nie ma szans na przetrwanie! Przecież ty wiesz o nim właściwie tylko tyle, co sam ci powiedział! Nie angażuj się, jeszcze masz szansę zawrócić! Posłuchaj mnie, chociaż ten jeden raz... Proszę..." Uznałam, że serce jest mądrzejsze. Że bardziej zna życie, zna się na ludziach. A teraz chodzi za rozumem całe podeptane, poranione, złamane, krwawiące szlochając i łykając żal. Błaga, by zdradził, jak zapomnieć. Lecz on nieugięty, rozpamiętując chwilę odrzucenia, powtarza wciąż niewzruszonym głosem: "Za późno...". Myślę, że sam stara się w to uwierzyć...
|
|
|
|
Odchodząc wyssał z niej całe życie
zostawił tylko złamane serce i nowe łzy spływające po policzkach.
|
|
|
|
Dodaj komentarz