 |
|
Hmm. Tak strasznie boję się wyników egzaminów! Muszę się dostać do tej klasy! Nie mam innych planów na życie. Oceny poprawione. Jest dobrze. Nawet bardzo! Ale nic mnie nie cieszy jakoś. Nie umiem się śmiać i żyć tak, jak dawniej. Może przez to, że nie potrafię ogarnąć serca? Nie wiem, co czuję. Nie wiem, co myślę. Nie wiem, co będzie dalej... Na szczęście jeszcze tylko tydzień i wakacje. Mam wyjebane. Zastanawiam się tylko, czy znajomości z gimbazy przetrwają. Nie chcę tego tracić. Nie chcę. To bardzo ważne, bo...
|
|
|
|
Zła godzina, zły dzień, zły tydzień, zły miesiąc, zły rok, złe życie. Kurwa, cały czas robię coś źle i o tym wiem, nie umiem tego zatrzymać ani zmienić. Ostatnio mnie popierdoliło dokumentnie. Przepraszam, wybaczasz? Zajmę się szkołą albo nauką do bierzmowania, bo do życia w społeczeństwie tymczasowo przestałam się nadawać. Poza tym tracę zaufanie do ludzi. Zostało tylko kilka osób, którym cokolwiek można powiedzieć. Mi też nie ufaj. Ludzie to hieny.
|
|
|
|
Drogi czytelniku, witaj w świecie książek, codziennego życia na prowincji i mojej własnej paranoi. Kim jestem? Zbłąkanym dzieckiem bożym (pojęcie względne), mocno skrzywdzoną ofiarą polskiego systemu edukacji, rasową blondynką, małym człowiekiem o wielkim sercu (to taki żarcik miał być, ale chyba się nie udał). Moich wpisów proszę nie traktować dosłownie. Duży luz. Jeżeli ktoś w przyszłości poczuje się urażony ich treścią - z góry przepraszam. Jeżeli moje poglądy komuś nie odpowiadają - polecam czerwony krzyżyk w prawym górnym rogu. Pozdro 600. ;-)
|
|
|
|
Dodaj komentarz