 |
|
Zamkniete drzwi za soba mam. Tam cmentarzysko uczuc, w nocy czarnej mgle.
Nad trumna ciezka, nikt juz nie stoi.
Modlitwy nie odmawia Smierc.
Dokad tym razem poprowadzi mnie swit,
w tej mokrej od lez przestrzeni.
Tu blyszczy w sloncu rosa jak lzy.
Wiedz mnie moj losie ku przeznaczeniu.
Rodzi sie w mroku kolejny swit.
To nowy rozdzial mojjego zycia.
Czasem jak sen bywa ludzki byt, wiec znow zaczynam zyc od dzisiaj.
Wiedz mnie moj losie
ku przeznaczeniu.
Zamkniety czas za soba juz mam. Tam cmentarzysko uczuc mych. O co tym razem z Toba gram ?
Nad trumna ciezka nie stoi nikt. Z przeszloscia gorzka wiez znow zerwana.
Wiele rozdzislow ma ludzki byt,
a przyszlosc nigdy nie jest znana.
|
|
|
|
czas
ktoś nim jest
niczym mag niewidzialny
trochę jak Bóg wszechobecny
częściej spotykany niż sam diabeł
Przeczuwa następne lata
przemyślę każda sekundę
przesłysz większość tykań
Brak mi go
na wszystko
na wszystkich
na wszędzie
Czas
cudem jest
nawet ten najgorszy
który nie pominął Cię
|
|
|
|
Siedząc na łące
zrywam kwiaty pełne kolorów.
Raz, dwa, trzy...
Licząc płatki, odliczam czas
cichutko wymawiając
kocham.
Kolorowe kolory!
piękne jak nasze plany
wspomnienia.
Motyle latające,
przypominające delikatność naszego uczucia.
Powiew wiatru, jedyny w swoim rodzaju
jak Twoje serce.
Dłońmi dotykam traw
przypominając sobie Twoją skórę.
Najlepszą.
Gdy się położę- patrzę w niebieskie niebo
Czując,że latam
W chmurach miłości do Ciebie.
Łapiąc kamyk szary szarością
ściskam go mocno...
Porównując do Twojej siły
z jaką podarowujesz mi własną, jedyną
wyjątkową miłość.
A ćwierkanie ptaków, lekkie i głośne
jak bicie mojego serca,
gdy jesteś obok.
|
|
|
|
Straciłam wzrok, by nie widzieć błędów które popełniasz.
Straciłam słuch, by o nich nie słyszeć.
Każdego dnia żyję z kaleką nadzieją.
Na ślepo wciąż szukam Twojej miłości.
Głucha nie słyszałam jak odchodzisz...
|
|
|
|
Idzie człowiek
przez park,
Dróżką,
Dalej niż do nikąd.
Gałąź drzewka napotyka,
Nie idź,
Oddaj mi swe oko.
Zasłonił się dłonią,
Nie odda,
Poszedł dalej.
Poszedł dalej,
Powitał go piorun,
Oko wypadło,
Padł trup.
Ślepy wciąż żył.
|
|
|
|
Czemu zabijamy żyjących?
Zabijajmy umarłych,
Choć wciąż wracają,
Jakby było po co.
Zabijamy z miłości,
Nigdy z nienawiści,
Spoczywaj w pokoju.
Przez pomniki przemawia,
Bratnia miłości dusza,
Rodzi się,
gdzie życie ucieka,
Do nikąd bez początku,
Zawraca bez końca,
Tak samo upragniona.
Rozkłada skrzydła spalonych stron,
Zasłoń świecie oczy,
Złem płaczesz,
Przed własnymi łzami się wstydź.
A teraz pęknij bańko,
Trumny nie zabieram.
Upadły anioł,
prowadzi mnie przez tunel,
W światło,
Jak wygląda reszta świata?
Co różni śmierć od życia?
Nie wiem, i przegrałem.
Wielki klosz nad głową,
Przesypuje się w nim śnieg,
Powinienem wiedzieć,
Reszta świata nie istnieje…
|
|
|
|
Nie łatwo jest być innym. Doświadczać od wszystkich przesadnej litości czy odrzucenia.
Ludzie potrafią sprawić że znienawidzisz samego siebie.
|
|
|
|
Jestem błękitno-krwisty.
Biorę nóż,
Tnę nadgarstki,
Już płynie…
Nasączone pióro,
Piszę,
Jedna myśl, jedna strona,
I tak zawsze, gdy
myśli zbędne mam.
W rzeczy samej jestem…
|
|
|
|
Twój obraz w mojej głowie nie zgaśnie,
Nie zgaśnie, nie wyblaknie
Zachowam cię już w sercu na zawsze,
Na zawsze jesteś dla mnie
I zostań już
|
|
|
|
No, a życie, jakie życie?
Poprzecinana linia na dłoniach
A Bóg? Nie ma Boga,
są tylko krzyże przy drogach.
|
|
|
|
Zanim umrę kurwa mać nie chcę nic od tego świata, który śmieje mi się w twarz i chuja na mnie wykłada, jak Ci się układa, mam nadzieję, że jest git i, że w przeciwieństwie do mnie kurwa jakoś w nocy śpisz.
|
|
|
|
“Ile trzeba mieć odwagi
Jak bardzo trzeba się nienawidzić
Ile błędów popełnić
Jak bardzo się pogubić
Ile razy powtarzać “będzie dobrze”
Jak bardzo się znudzić”
— Żeby chcieć się zniszczyć
|
|
|
|
Dodaj komentarz