 |
|
Oddam serce w dobre ręce. Jest jednak jeden maleńki problem. W chwili obecnej moje serduszko przypomina puzzle, które trzeba poskładać. Jeśli tylko kupisz moje puzzle miłością, pozwolę Ci je ułożyć. Obiecaj mi jednak, że nie pozwolisz, by serce kiedyś znów się rozpadło. Obiecaj, że nie będę musiała szukać kogoś, kto znów je poskłada w jedną część.
|
|
|
|
Ale mężczyzna i kobieta nigdy nie będą się kochać równie autentycznie jak dwóch przyjaciół, gdyż ich relacja jest zepsuta uwodzeniem. Odgrywają role. Gorzej, każde z nich szuka najpiękniejszej roli. Teatr. Komedia. Kłamstwo. Nie ma bezpieczeństwa w miłości, gdyż każdy myśli, że musi udawać, że nie może być kochanym takim, jaki jest. Pozory. Sztuczna fasada. Wielka miłość to udane i wciąż ponawiane kłamstwo.
|
|
|
|
Koniec, dziewczyno, bierz się za naukę, rób to co zawsze, olewaj ludzi, rozpierdalaj arkusze, zakrywaj zmęczenie kolorowymi cieniami do powiek, nie rozklejaj się i dawaj z siebie wszystko. I taki jest mój cudowny plan na najbliższe kilka miesięcy.
|
|
|
|
Jedyne co mam, to to co siedzi w mojej głowie. Tych kilka chwil spędzonych wspólnie..Wiesz, że nadal nie mogę ich wymazać z pamięci..? Że ciągle pamiętam wszystko tak dokładnie, tak jakby wydarzyło się to wczoraj? Dlaczego nie mogę tak po prostu tego zapomnieć?
|
|
|
|
Łatwo znaleźć składniki miłości, ale wszystko zależy od tego, jak się je miesza. Potrzeba ogromnej pracy. Po pierwsze, trzeba umieć rozumieć i akceptować. Potem trzeba być najlepszym przyjacielem. Zawsze trzeba pracować nad pokonywaniem tego, czego w tobie nie lubi druga osoba. Potrzeba wielkiego serca, mimo że tak łatwo jest po prostu być małym człowiekiem w tak wielu sytuacjach... Czasami iskra zapalająca miłość jest z ludźmi od początku. Ale wielu tę iskrę bierze za płomień, który - jak uważają - będzie trwał wiecznie.
|
|
|
|
cz.1
Potrafię udawać. Serio, udaję naprawdę zajebiście. Potrafię udawać, że nie jest mi przykro, kiedy serce pęka mi na pół. Że cieszę się, kiedy jestem niesamowicie rozczarowana, że mi nie zależy... I teraz nienawidzę siebie za to, że od początku gimnazjum robię w klasie za laskę bez uczuć. Taką, którą można spokojnie wykorzystać, a że jest mądra "i tak sobie poradzi" i wcale nie trzeba jej pomagać. Tylko, że ta dziewczyna cierpi, a nie potrafi się odegrać. Nie okazuje uczuć, bo nie chce żeby wszyscy wiedzieli co się dzieje w jej wnętrzu.
|
|
|
|
cz2.
Ale teraz chyba byłoby lepiej gdyby od początku uświadomiła wszystkich, że jest zajebiście wrażliwa i niesamowicie skryta, a do tego słaba, więc nie potrafi się bronić. W dodatku chce się uratować i udaje kogoś innego, żeby było jej łatwiej.Kogoś silnego, pewnego siebie. Klnie żeby nie płakać. Rzeczywistość co chwilę zanurza w niej pazury i po raz kolejny rani. To serce, to dumę, to ambicję albo rozrywa kontakty z bliskimi jej osobami. To chore. Pomaga wszystkim jak może, żeby na końcu usłyszeć "mogłaś lepiej". I jest jej po prostu bardzo przykro. Amen.
|
|
|
|
Wiesz co ? jestem szczęśliwa, mimo tego co jest , bo mam zajebiste wspomnienia ;)
|
|
|
|
Heloł chłopcze.. Dojrzewamy.pl ?
|
|
|
|
- oglądasz brzydule.
- nie ma telewizora . -.-
- ale masz lustro : DD
|
|
|
|
Święta, święta i... po ptokach - jak to mówią
|
|
|
|
Dodaj komentarz