 |
|
Nie rozumiem tego, że zachowujesz się jak rozpieszczone dziecko. Gdy tylko coś pójdzie nie po Twojej myśli obrażasz się od tak, bez żadnych podstaw. I co może jeszcze mam za tobą latać i pytać co się stało? Może kilka lat temu jeszcze by tak było. Ale teraz już nie, no wybacz.
|
|
|
|
Może trzeba to przeczekać ale nie wiem już, czy to jest warte..
|
|
|
|
Nie pchaj się tam gdzie Cię nie chcą, doceniaj tych, którzy potrafią docenić Ciebie.
|
|
|
|
Fajnie że ludzie, którzy nawet ani razu nie widzieli mnie na oczy. Nie widzieli jak się zachowuję, co robię, jak wyglądam, jak się uśmiecham, z kim się zadaję czy nawet nie wiedzą jaki mam głos, byt czy styl znają mnie lepiej ode mnie. Proszę was. Oszczędźcie mi śmiechu bo już naprawdę mięśnie brzucha wysiadają mi od tych ciągłych wybuchów śmiechu, poważnie.
|
|
|
|
Poddałam się - owszem. Nie jestem w stanie już przepraszać, błagać i uważać na to co mówię, żeby przypadkiem nie powiedzieć czegoś, co wyprowadziłoby Go z równowagi. Z każdym dniem, odsuwał mnie o siebie, dając tym samym do zrozumienia, że nie chcę mojej obecności. Mimo wszystko, dalej pisałam, dzwoniłam i dalej próbowałam odbudować to uczucie, odbudować Jego z przestrzeni tego balansu między wyborem. Nie umiem tak dłużej, pomagając Jemu, niszczyłam siebie. Z każdą chwilą coraz bardziej. I zrobiłabym totalnie wszystko, wliczając totalne zabicie do końca swoich wewnętrznych uczuć - pomogłabym Mu, ale robiłam to ciągle bezskutecznie i to zabolało mnie najbardziej, widok coraz bardziej mi obcej osoby i ta myśl, że już nic nie mogę zrobić, że tkwi w tym gównie i nawet nie próbuje przestać. Straciłam Go, już dawno temu, nie przyjęłam po prostu tego do wiadomości. Za bardzo starałam się odratować tego cudownego chłopaka, którym był - którego ja poznałam.
|
|
|
|
Za często nie potrafię docenić tego, co mam przy sobie, a już tym bardziej kogo. I wkurza mnie fakt, że nie potrafię starać się o coś, na tyle mocno, by po stracie znowu to odzyskać. A częstym powodem moich strat, jest właśnie to - zaniedbanie wszystkiego, co powinno być dla mnie najważniejsze.
|
|
|
|
Pseudo 'przyjaciółeczki', które tylko czekają, żebyś się obróciła do nich plecami. Natychmiast wbijają między Twoje łopatki, ostre, tępe narzędzie - które chowały pod pseudonimem 'zaufanie'. Wykorzystują to, że otwierasz przed nimi drzwi swojego serca. Właśnie wtedy do Ciebie dociera, że rozsądniej byłoby otworzyć cholerne okno, przynajmniej miałaby problemy z wejściem do środka. Później pozostaje Ci jedynie wyrzucić ją przez balkon. Ale nie! Ona zostaje w środku Twojego serca. Kurczowo trzyma się barierek balustrady. Niszczy je od wewnątrz, obsypując Cię obelgami. Wypruwa Twoje wnętrzności, ukazując światłu dziennemu Twoje tajemnice.
|
|
|
|
Skoro zawsze byłam potrzebna tylko do pocieszania i pomagania jakby się coś działo, to po co było to ciągłe wmawianie, że jestem ważna pod każdym względem.
|
|
|
|
Bo widzisz, to jest jedyny człowiek, który potrafi mnie naprawdę zrozumieć. Wysłuchać tak całkiem uważnie. Jedyny, z którym rozmowa jest tak całkowicie szczera. Jedyny, któremu mówię co naprawdę czuję, jaka jest tymczasowa sytuacja. Jedyny, który nie powie ' będzie dobrze ', bo wie, że to nie takie proste. Po prostu przytuli i powie, że gdybym czegoś potrzebowała, on jest. I Jest jedynym człowiekiem, który będzie, bez względu na to co odwalę.
|
|
|
|
Chodzę grzecznie do szkoły, uśmiecham się i to podobno ma być dowód, że wszystko jest w porządku. Śmieszne.
|
|
|
|
Cieszę się, bo jest ktoś przy kim mogę być sobą. Mogę opowiadać o moich marzeniach, pragnieniach i nadziejach, a także o głupich pomysłach. Mogę płakać i śmiać się głośno. Mogę przetoczyć się przez pokój w szalonym tańcu. Mogę być szczęśliwa i nieszczęśliwa, pewna siebie i zupełnie z siebie niezadowolona. Nie muszę wkładać maski, lecz mogę być taka, jaka jestem naprawdę i jaka się w danej chwili czuję.
|
|
|
|
Może nie wiem co to miłość, może jestem bardzo niestabilna w uczuciach i może zapomnę o tobie za kilka dni, ale w tym momencie jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, której wybaczyłabym dosłownie wszystko, wiesz?
|
|
|
|
Dodaj komentarz