 |
|
` Z początku nic nie układało się w logiczną całość, ale przekraczając granicę snu, byłam pewna kilku rzeczy. Po pierwsze Edward pochodził z rodziny wampirów. Po drugie, dręczyło go pragnienie - na ile był w stanie pochamować, tego nie wiedziałam - pragnienie, by posmakować mojej krwi. Po trzecie wreszcie, byłam w tym wampirze bezwarunkowo i nieodwołalnie zakochana. `
|
|
|
|
` - Mój mózg nie pracuje normalnie? Jestem stuknięta? - przejełam się tym bardziej, niżby wypadało. I nic dziwnego. Od zawsze podejrzewałam, że psychicznie coś jest ze mną nie tak, a teraz miałam na to konkretny dowód. Poczułam się nieswojo. - Ja tu słyszę w głowie głosy, a ty się przejmujesz, ze jesteś wariatką. `
|
|
|
|
` - Czy nie przyszło ci nigdy do głowy, że może śmierć była mi pisana, i ratując mnie po raz pierwszy, pod szkołą, wystąpiłeś przeciwko przeznaczeniu? - Śmierć była ci już pisana wcześniej - wyszeptał cicho, spuściwszy wzrok. - Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. `
|
|
|
|
` .. niestety już na początku trzeciego rozdziału uświadomiłam sobie ze zgrozą, że przecież ukochany głównej bohaterki ma na imię ni mniej, ni więcej tylko Edward. Rozzłoszczona przerzuciłam się na ` Mansfield Park `, ale wkrótce natknęłam się tam na podobnie brzmiącego Edmunda. Doprawdy, czy na początku dziewiętnastego wieku nie było innych imion pod ręką? `
|
|
|
|
`.. za to za dwa dni, uzbrojona w rakietę, miałam siać spustoszenie wśród pozostałych zawodników. `
|
|
|
|
` To on z nas dwojga był chodzącym ideałem, prawda? Co za facet! Intrygujący, błyskotliwy, przystojny, tajemniczy.. A do tego najprawdopodobniej potrafił podnosić auta jedną ręką. `
|
|
|
|
` Był na wyciągnięcie ręki, a mimo to niedostępny niczym wytwór mojej wyobraźni. `
|
|
|
|
` Oto miałam oddać życie, za kogoś innego, za kogoś, kogo kochałam. To dobra śmierć, bez wątpienia. Szlachetny postępek, coś znaczącego. `
|
|
|
|
` Zmiany. Nie lubimy ich, obawiamy się. Ale nie możemy ich powstrzymać. Albo dostosujemy się do zmian, albo zostajemy w tyle. Dorastanie boli – ktokolwiek wam powie, że tak nie jest, kłamie. Lecz prawda jest taka: czasem im bardziej coś się zmienia, tym bardziej jest jak przedtem. Zdarza się też, że zmiany są dobre. Czasem zmiana jest Wszystkim. `
|
|
|
|
` Mózg jest najbardziej tajemniczym organem ludzkiego ciała. Uczy się. Zmienia. Dostosowuje. Mówi nam, co widzimy. Co słyszymy. Dzięki niemu odczuwamy miłość. Myślę, że mieści w sobie naszą duszę. Nieważne jak dogłębnie będziemy go analizować, nikt nie jest w stanie powiedzieć, jak pracuje ta delikatna substancja szara w naszej czaszce. A kiedy jest uszkodzony… Kiedy mózg znacznie ucierpi… Cóż… Wtedy robi się jeszcze bardziej tajemniczo. `
|
|
|
|
` Ludzkie życie składa się z wyborów… Tak lub nie, w przód w tył, w górę w dół. Są wybory, które mają znaczenie. Kochać czy nienawidzić? Być bohaterem czy tchórzem? Walczyć czy poddać się? Żyć… czy umierać? `
|
|
|
|
` Nieważne, jacy nieustępliwi jesteśmy. Uraz zawsze pozostawia bliznę. Podąża za nami do domu i zmienia nasze życie. Uraz narobi zniszczenia w każdym. Ale może o to chodzi. Cały ból i strach, i gówno… Może przechodzenie przez to wszystko jest tym, co sprawia, że poruszamy się naprzód. Naciskając na nas. Może musi zostać trochę zniszczone, zanim zrobimy krok do przodu. `
|
|
|
|
Dodaj komentarz