 |
|
On mnie zmienił, może nieświadomie. Tego nie wiem, chyba się nie dowiem. Poznałam Go na sylwestra, zupełnie przypadkowo. Uwiódł mnie uśmiechem, był komunikatywny i na wyrost miły. Złożyliśmy sobie życzenia, podaliśmy ręce. Jego kumpel chciał zrobić nam zdjęcie, pod pretekstem pamiątki. Zgodziłam się, na ogół tego nie robię, nie lubię zdjęć. Wracając do reszty ekipy dowiedziałam się, że to kuzyn mojej najlepszej, jedynej przyjaciółki. Myślałam o Nim chwilę... Czułam, a może chciałam czuć, że to nasze jedyne spotkanie. Byłam po 1.5 rocznym związku. Nie myślałam o nowych znajomościach, tamten związek mnie trochę wykończył. Były chłopak traktował mnie jak swojego kumpla, a trwało to tyle, bo żadne z Nas nie miało odwagi zakończyć tego, przyzwyczailiśmy się po prostu...
|
|
|
|
Zmieniłam się, naprawdę się zmieniłam... Teraz to widzę, wcześniej nie dopuszczałam takiej myśli, uważałam, że jestem taka jak zawsze. Potrzebowałam tego wstrząsu, który urządzili mi moi kumple. Poważnie potrzebowałam tego. Wychodząc z Nimi na piwo (bardzo dawno tego nie robiłam) usłyszałam wiele niemiłych, ale bardzo potrzebnych słów. Potrzebnych do tego, abym spojrzała na świat z tej drugiej perspektywy. Tej lepszej... Teraz to widzę...
|
|
|
|
Jest mi ciężko, poważnie. Na ogół udaje silna, wszyscy mnie z tak maja... Odbieraj mnie za pozytywnie nastawioną, zawsze uśmiechnięta dziewczynę. Może i dobrze... Tak jest łatwiej. Przez życie trzeb iść na skróty, bo inaczej szybko się wypalimy, nawet nie zauważymy kiedy. To będzie moment, nieodwracalna chwila, która nie powróci. Nie da się cofnąć niczego.
|
|
|
|
Znowu tu powróciłam, miałam tego nie robić... Ale nie mogę, tu mogę powiedzieć wszystko bez fałszywych spojrzeń, głupich uśmiechów i niestosownych komentarzy.
|
|
|
|
Dodaj komentarz