 |
indreamshaapy.moblo.pl
miłość jest jak narkotyk. próbujesz raz cały świat pokazuje Ci swoje nowe piękne oblicze. podoba Ci się. próbujesz dalej. bierzesz więcej i więcej niechybnie się uz
|
|
 |
|
miłość jest jak narkotyk. próbujesz raz, cały świat pokazuje Ci swoje nowe, piękne oblicze. podoba Ci się. próbujesz dalej. bierzesz więcej i więcej, niechybnie się uzależniając. nagle wszystko się wali, a to, co stało się częścią Ciebie, nieodłączną w dodatku, znika. cierpisz. chcesz więcej pomimo ceny, oraz konsekwencji, jakie to za sobą niesie. usilnie próbujesz odnaleźć choć posmak tego, co do niedawna dawało Ci takie ukojenie. tęsknisz. biegniesz na oślep, wmawiając sobie, że szukasz. błagasz o powrót, zalewając się łzami. wszystko wraca. wpadasz znów w tamte sidła. jest dobrze. masz szczęście. to nic, że niszczy. masz szczęście.
|
|
|
|
miłość jest jak narkotyk. próbujesz raz, cały świat pokazuje Ci swoje nowe, piękne oblicze. podoba Ci się. próbujesz dalej. bierzesz więcej i więcej, niechybnie się uzależniając. nagle wszystko się wali, a to, co stało się częścią Ciebie, nieodłączną w dodatku, znika. cierpisz. chcesz więcej pomimo ceny, oraz konsekwencji, jakie to za sobą niesie. usilnie próbujesz odnaleźć choć posmak tego, co do niedawna dawało Ci takie ukojenie. tęsknisz. biegniesz na oślep, wmawiając sobie, że szukasz. błagasz o powrót, zalewając się łzami. wszystko wraca. wpadasz znów w tamte sidła. jest dobrze. masz szczęście. to nic, że niszczy. masz szczęście.
|
|
|
|
do końca życia będę pamiętać, jak brutalnie potraktowałeś moje serce w tym pamiętnym dla nas obojga dniu.
|
|
|
|
Gdybyś nie była taka nieśmiała, trzymałabyś teraz jego rękę. Oboje szukalibyście szczęścia gdzieś tam... Ale ty jesteś niezdecydowana. Boisz się, choć nie powinnaś. Popatrz, on uśmiecha się do ciebie, a ty siedzisz sama w pokoju i rozmyślasz o nim, rysując serca na kartce. Widocznie umiesz żyć bez powietrza. Może jesteś trochę blada i oczy nie błyszczą ci jak kiedyś, ale trwasz tak dalej w tym obłędzie. To smutne i straszne. Masz obsesje na punkcie chłopaka, któremu boisz się powiedzieć, że tak bardzo go potrzebujesz.
|
|
|
|
Najsmutniejsze są oczy, w których zgasła nadzieja.
|
|
|
|
Boję się. Samotność chyba zaczyna mi odpowiadać. Nie chcę być typem samotnika, a skoro nie chcę, to raczej nie będę, hm? Zawsze lubiłam spotykać się ze znajomymi, a jakoś było mi to obojętne, nie cieszyłam się, nawet wolałam zostać w domu. Z drugiej strony, bardzo chciałabym, by On był obok mnie. Strasznie mi tego brakuje, więc samotność raczej mi przeszkadza. Szkoda tylko, że muszę się ukrywać przed światem. Nie wiem. Mam sprzeczne uczucia.
|
|
|
|
Teraz zdałam sobie sprawę, że mam do niego pretensje o to, że się nie odzywa, a sama ciągle siedzę na niewidoku i -prawdę mówiąc- nie mam ochoty rozmawiać. Ach, ta kochana hipokryzja.
|
|
|
|
Jak ma się twoje szanowne samopoczucie w skali jeden do dziesięć? Jak się ono ma? Które krzywdzisz? Samopoczucie? I co zostało z twoich postanowień noworocznych, które przekładasz z dnia na dzień żeby je zacząć w końcu postanawiać? Co masz sobie do powiedzenia? Pokaż mi swoje czerwone serduszko, w którym w głębi serca jest nadzieja, że jakiś psychiatra cię z bycia idiotką uleczy. Żeby żyło się lepiej? Jakie masz swoje na temat swój samopoczucie, pani bardzo już pijana swoją z samokrytyki pani idiotko sentymentalna w chuj i płacząca też bardzo?
|
|
|
|
niby zwykła woda płynąca po policzku, niby to nic takiego, łatwy sposób by dać upust emocjom, ale jej łzy były inne, każda zostawiała na policzku coś w rodzaju głębokiej rany pełnej żalu i bólu.
|
|
|
|
to miał być ten, dla którego miałam wszystko poświęcić.
|
|
|
|
Ty nawet nie wyobrażasz sobie tego do jakiego stanu mnie doprowadzasz , moje serce przez Ciebie chce wybuchnąć , moje kolana przez Ciebie same się uginają , w brzuchu mam stado motyli , moje myśli są pełne Ciebie . A Ty ? Masz na mnie wyjebane , Standard .
|
|
|
|
Długo nie zdawałam sobie z tego sprawy, nie zastanawiałam się nad sobą. Zastanawiałam się nad światem, nad innymi ludźmi. Chciałam zrozumieć tych, których kocham. Chciałam wszystko zrozumieć. Natomiast w ogóle nie zajmowało mnie, dlaczego ze mną dzieją się takie rzeczy. Dopiero potem, kiedy przestałam sobie ze sobą radzić, zaczęłam szukać, czytać mądre książki, chciałam znaleźć wytłumaczenie: dlaczego jednego dnia wszystko mi przychodzi z łatwością, jestem miła, umiem pomóc sobie i innym, a drugiego dnia to jest zupełnie niemożliwe, nie chce mi się żyć. Nie jest to związane z żadną konkretną sytuacją, to jest jakiś ogień w głowie i mrok w oczach, który trawi wszystkie siły. Nie można się tego pozbyć, to zupełnie obezwładnia. I wtedy trzeba dać sobie czas.
|
|
|
|
Dodaj komentarz