 |
|
Nie jestem ideałem wręcz przeciwnie; popełniam wiele błędów jak każdy ale staram się nad nimi pracować i popełniać ich coraz mniej......... Uważam że nie można ich żałować bo to one nas uczą życia i bycia lepszym człowiekiem, wzmacniają nas i mobilizują! mam swoje zdanie które często nie podoba się innym ale taka jestem no ale byc soba to najwazniejsze... jedni mnie za to kochają a inni nienawidzą! potrafie być bezpośrednia,czasem nawet wredna ale nie raz trzeba takim być by móc żyć i przetrwać w tym okrutnym świecie! Jestem zazdrośnikiem i szybko się złoszczę ale też szybko mi przechodzi bo miłość jest silniejsza niż złość..... w takim przypadku jak jestem zła najlepiej nic do mnie nie mówić i nie dotykać tylko czekać aż mi przejdzie....taka sobie ja
|
|
|
|
"Może w innym czasie, innym miejscu, z innym bagażem doświadczeń, ewentualnie w innej rzeczywistości, znowu się spotkamy i przeżyjemy razem życie, które dzisiaj nas przerosło."
|
|
|
|
obudziła się rano......obok był On....spał beztrosko i wyglądał całkiem niewinnie...Dla niej to było coś pięknego ,gdy mogła poleżeć obok i popatrzeć chociaż przez chwile na niego....bez żadnego żalu zapominając o tym co było złe....Dosyć często obserwowała go gdy spał.....uwielbiała to....Patrząc na niego myślała o tym jak będzie dalej wyglądało ich wspólne życie i zatracała się w świat w którym nie było kłótni ...świat idealny....trwało to dosłownie chwile ,ale ta chwila należała tylko do niej...po chwili marzeń wracała do świata realnego i dochodziła do wniosku że gdyby było cały czas idealnie było by nudno i szybko można było by się sobą znudzić ...czasami nieporozumienia i kłótnie czy ciężkie chwile pokazują to jak ludzie są dla siebie bliscy i jak im naprawdę zależy na drugiej osobie
|
|
|
|
Po wczorajszym wieczorze pełnym kłótni siedziała w mieszkaniu z spakowanymi swoimi rzeczami.....rozmyślała o tym czy odejść czy zostać.To Ją dobijało bo z jednej strony kochała go bardzo a z drugiej myśl o odejściu robiła się dla niej coraz bardziej wyraźniejsza...powodem tego był natłok wypowiedzianych słów jak z jego strony tak i z jej które zostaną w ich pamięci.Ona dusiła wszystko w sobie , On wolał rozwiązywać ich problemy pisząc o nich innym i robiąc w ich oczach z niej potwora. Co stanie się jeśli Ona jednak postanowi z nim zostać i walczyć o ich miłość , związek i rodzinę jaką są?Co będzie wtedy? Powiedzieć wam ..? Jego znajomi i rodzina już zawsze będą mieli jej obraz jako kogoś złego, będą podchodzić do niej z dystansem i już nigdy nie będzie tak jak kiedyś....wszystko spowodowane jest tym że zamiast załatwić to z sobą mieszane są osoby trzecie.....Przykre to jest i przed nią jest ważna decyzja którą musi podjąć czy zostać i czuć się w oczach innych najgorsza czy odejść?
|
|
|
|
Nie mogłam tak po prostu odejść, zostawić go samego. Całował mnie, czułam jego oddech na całym ciele. Pragnęłam go tak bardzo jak kogoś, kto mnie absolutnie dopełniał, ale jednocześnie wcale nie chciałam go poczuć. Rozsądek blokował moje emocje
|
|
|
|
Być może za kilka lat spotkamy się gdzieś przypadkiem i pójdziemy razem na kawę. Porozmawiamy wtedy, na spokojnie, zmienieni przez kolejne kilogramy doświadczeń. Uśmiechniemy się do siebie - nieco poważniej, bez dawnej namiętności. We wspomnieniach kilka razy przewiną się wybrane wspólne chwile, lecz przede wszystkim - prawdopodobnie powiem Ci prawdę. Opowiem Ci, co się wydarzyło, w jakiej kolejności, pozwolę Ci zrozumieć. Za kilka lat, bo teraz nie potrafię. Teraz nie chcesz mnie słuchać, nie wierzysz i nie ufasz. Teraz uważasz, że usilnie próbuję zepsuć Ci życie podczas kiedy właściwie nie mam w tym udziału. Teraz mi jest właściwie obojętne, co o mnie myślisz, a wówczas powiem Ci to tylko po to, żebyś zrozumiał jak bardzo pomyliłeś się co do rzekomej zmiany mojej osoby i odczuć mojego serca względem Ciebie.
|
|
|
|
Nie umiesz mnie już przytulać. Nie masz dla mnie ani grama ciepła. Z trudem zdobywasz się na otoczenie mnie chłodnymi ramionami. Nie potrafisz mnie całować. Wysiłek stanowi subtelny dotyk Twoich warg na moim policzku. Nie patrzysz mi w oczy. Nie ma naszych spojrzeń. Nie ma tamtego dotyku. Nie ma rozmowy. Zatarł się nasz wspólny język. Nie ma słów. Powoli między nami nie ma nic, prócz pustki i jednostronnej tęsknoty.
|
|
|
|
Nie będę potrafiła powiedzieć Ci, że zawsze dobrze mi z Tobą, bo ocena wspólnie spędzanych chwil będzie wahała się od najlepszych z możliwych do tych, w których najchętniej znalazłabym się jak najdalej od Twojej osoby. Nie powiem Ci, że chcę, by to trwało wiecznie. Zapewnię wówczas natomiast, że nie pozwolę, by się skończyło, bo bez Ciebie nie ma już mnie. Przestaniesz powodować wyłącznie uśmiech, a coraz częściej pojawią się łzy, które swoją drogą tylko Ty będziesz mógł ocierać. Wyjdę z durnego ubóstwiania Twojego ciała, a znajdę w nim dziesiątki mankamentów, które spodobają mi się jeszcze bardziej, niż wszystko to, co będzie idealne. Zaakceptuję Cię i maksymalnie się do Ciebie przywiążę. Nie wypowiem pustego zapewniania, że będę walczyła o to uczucie, bo będziemy w miejscu, kiedy z pewnością w oczach spojrzymy na siebie, wymienimy uśmiechy i stwierdzimy, że daliśmy radę, przebrnęliśmy wspólnie przez jakąś przeszkodę i znów mamy stuprocentowo siebie.
|
|
|
|
Potrzebuję teraz kogoś, kto zajrzy w moje myśli i zrozumie. Pojmie tak po prostu, bez zbędnych pytań, wszystko to, co kłębi mi się w głowie. To, że jestem zmęczona codziennością. To, że zabija mnie rutyna, która ogranicza mi możliwości realizowania własnych marzeń. To, że mam dosyć - wciąż tych samych twarzy, tych samych osób. To, że się tutaj duszę i najchętniej otworzyłabym teraz szafę, wyciągnęła torbę podróżną i trochę ubrań. I uciekła. Kupując bilet w jedną stronę i nie zostawiając informacji dokąd się wybieram - bo nie chcę, żeby ktokolwiek mnie znalazł.
|
|
|
|
Bez problemu rzucam hasłem "daj mi spokój", odwracam się na pięcie i znikam z życia tej czy innej osoby. Usuwam się, wyłączam, jakby przestaję istnieć. Dla siebie, bo się męczę. Dla niej - wiedząc, że jedyne co mogę dać to pasmo rozczarowań i bólu. Tylko z nim jest inaczej. Nie potrafię uciec. Chowam się w najbliższym kącie, jednocześnie licząc, że nagle mnie dostrzeże. Tak przeważnie jest. Napotyka się na mnie i wysyła uśmiech. Kilka sekund uniesionych do góry warg, które są dla mnie jak magnez. To ten cholerny krótki moment, przez który wracam do niego co dzień.
|
|
|
|
Przestałam zastanawiać się, jak wykonać kolejny krok. Odsunęłam od siebie każde z pytań, czy wypada, czy powinnam, co mi to da, czy nie pożałuję. Zebrałam w sobie pokłady odwagi, która pozwoliła mi brać odpowiedzialność za to, co robię, mówię i czuję. Ludzie próbują podcinać mi skrzydła, a ja z każdą ich próbą wznoszę się wyżej tak, by mieli trudniej ich dosięgnąć. Do cholery, przecież mogę zapieprzać na swój sukces. Mogę marzyć. Mogę kochać. Mogę się uśmiechać i mogę być szczęśliwa. Nic nikomu nie zabieram - przecież szczęście można mnożyć
|
|
|
|
Wbiegła do domu. Wybuchając spazmatycznym płaczem, zaczęła się krztusić z niedowierzania. Nareszcie była w miejscu gdzie nikt nie pouczał jej łez, a ona mogła dać upust emocjom. Zapaliła papierosa i kucnęła na balkonie....... kręcąc głową z niedowierzaniem. Zalewała się po raz kolejny łzami, których twórcą był mężczyzna za którego gotowa była skoczyć w ogień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz