 |
error.404.moblo.pl
Nikt nie tęskni za moją obecnością. Nikt nie zauważa gdy jestem i gdy mnie nie ma. On mnie nie potrzebuje i ja sama nie cieszę się z tego że zostałam poczęta. Nie zmien
|
|
 |
|
Nikt nie tęskni za moją obecnością. Nikt nie zauważa, gdy jestem i gdy mnie nie ma. On mnie nie potrzebuje i ja sama nie cieszę się z tego, że zostałam poczęta. Nie zmienię świata na lepszy, nie stworzę nowej symfonii, nie napiszę wiersza, przy którym ktoś się wzruszy. Nie sprawię nikomu radości, bo samej sobie jej dać nie potrafię. Jestem żałosna, gdy płaczę. Jestem żałosna, gdy marzę, że ktoś mnie kiedyś pokocha. Kto mógłby mnie kochać, jeśli mogę być tylko ciężarem ze swoimi śmiesznymi lękami?
|
|
|
|
„Zabić”, to nie znaczy tylko: „Dźgnąć kogoś nożem w serce, udusić, utopić czy pobić na śmierć”. To znaczy również: „Sprawiać, że druga osoba nie chce żyć” lub „Ma w sobie coraz mniej życia”. Zastanówcie się teraz: kto was zabija? Kogo zabijacie wy? Dlaczego? Co on takiego zrobił? Co wy zrobiliście? Może najwyższy czas zatroszczyć się o swoje własne życie i uciec od oprawców?
|
|
|
|
Nie ma lekarstwa na pospolity ból serca.
|
|
|
|
Ktoś odchodzi. Wtedy rozpoczyna się dla nas prawdziwa żałoba, może nie rozdzierająca, jednak trochę gorzka. Nic i nigdy nie zastąpi bowiem utraconego towarzysza. Nie można przecież stworzyć sobie na nowo ludzi, którzy są dla nas ważni. Skarb tych wspólnych wspomnień, tych wspólnie przeżytych trudnych chwil, poróżnień i pojednań, porywów serc jest bezcenny. Takie przyjaźnie są nie do odtworzenia. Daremnie można się łudzić, że liście świeżo posadzonego dębu wkrótce użyczą nam swego cienia. Takie jest życie. Najpierw bogaciliśmy się, przez lata zadrzewiając swe życie, ale przychodzą inne lata, w których czas niszczy tę pracę i wyrywa drzewa. Nasi towarzysze, kolejno, odbierają nam swój cień. I do żałoby naszej zostaje domieszany skryty żal, że się starzejemy.
|
|
|
|
Znowu znalazłam się w punkcie, gdy nie wiem, dokąd zdążam. Wygląda na to, że co jakiś czas burzę całe swoje życie i zaczynam je budować od nowa. Nieważne, co zrobię, i jak bardzo się staram, bo i tak nie osiągnę wyżyn błogostanu, prosperity i bezpieczeństwa, jak wielu innych ludzi. Nie mówię o zostaniu milionerką, życiu długo i szczęśliwie. Chodzi mi tylko o to, aby wreszcie móc się zatrzymać, przestać robić to, co robię, rozejrzeć się dookoła, odetchnąć z ulgą i pomyśleć, że wreszcie dotarłam tam, dokąd chciałam.
|
|
|
|
Uważasz, że jest słaba, bo po jej policzkach spływają łzy. Lecz ta sama dziewczyna budzi się każdego ranka chociaż wie, że będzie to kolejny pusty dzień. Uśmiecha się, chociaż jej serce rozdziera się z bólu. Żyje, chociaż każdego wieczora pragnie śmierci. Nie wiedziałeś o tym? No właśnie, jest silniejsza niż myślisz.
|
|
|
|
Kiedy byliśmy dziećmi łatwo było nas zrozumieć. Jeden płacz oznaczał, że jesteś głodny, inny, że jesteś zmęczony. Dopiero dorastając stajemy się skomplikowani. Przestajemy wyrażać swoje uczucia. Stawiamy mury. Dochodzi do tego, że nigdy nie wiemy co ktoś naprawdę myśli i czuje, bez powodu stajemy się mistrzami kamuflażu.
|
|
|
|
Pozory. Człowiek zawsze ma zachowywać pozory. Ma być takim jakim oczekują. Ma być takim jakim żąda tego społeczeństwo. Poruszać się w schematach. Przyjmować pozy. Ludzie zawsze doczepią jakąś łatkę. Wchodzisz do szkoły jesteś uczennicą, dobrze się uczysz-kujonem, nic nie robisz-leniem, palisz papierosy-palaczem. A gdy próbujesz się buntować? Nazwą Cię buntownikiem. Najgorsze jest to, że to wszystko opiera się na stereotypach. O kobiecie która traktuje sex jak mężczyźni mówi się dziwka, a nie kobieta wyzwolona. Jesteśmy dopasowywani do pewnych schematów, mamy myśleć schematami, uczą nas tego w domu, w szkolę, wszędzie. Najczęściej grupa ma rację, nawet jak się mylą to i tak mają rację, bo są grupą. Jednostka o odmiennym zdaniu zostanie stłamszona. To jest chore.
|
|
|
|
Na złych ludziach można polegać. Ci przynajmniej się nie zmieniają.
|
|
|
|
Patrzę na siebie z obrzydzeniem. Moje oczy tego nie kryją. Próbuje się do siebie uśmiechnąć, ale wychodzi mi z tego raczej jedna, wielka, krzywa niewiadoma. Próbuje się pocieszyć, że to tylko chwilowa słabość, która napada na mnie coraz częściej. Ale to już nie to samo. Pytam siebie, co się dzieje...? Ale przecież odpowiedzi trzeba szukać we wnętrzu siebie. A ja tego wnętrza nie mam. Już nie. Powstało. Przepadło. Zakryło się pod stertami brudnych spraw.
|
|
|
|
Księga Życia jest najważniejszą księgą, której nie można otworzyć ani zamknąć wedle własnego wyboru. Chciałoby się wrócić na stronę, na dostajemy drugą szansę, ale strona, na której umieramy jest już pod naszymi palcami.
|
|
|
|
Dodaj komentarz