 |
catchmeifyoucan93.moblo.pl
Pielęgnowanie idiotycznej beznadziejnej chorej nadziei
|
|
 |
|
Pielęgnowanie idiotycznej, beznadziejnej, chorej nadziei
|
|
|
|
a w dłoni walizka pełna marzeń...
|
|
|
|
bo nie można być z kimś, dla kogo Twoje uczucia, są żartem.
|
|
|
|
kiedyś umówiliśmy się na spotkanie w deszczowe, pochmurne popołudnie. tradycyjnie zapomniałam wziąć parasolki. kiedy mnie zobaczyłeś, całą zmokniętą i rozmazaną, uśmiechnąłeś się tak, jak lubiłam najbardziej. powiedziałeś, że ładnie wyglądam. odebrałam to jako kiepski żart, ironię. odwróciłam się wtedy na pięcie i szybkim krokiem szłam przed siebie. Ty pobiegłeś za mną. gdy byłeś już na tyle blisko, że mogłam Cię usłyszeć, powiedziałeś, że kochałbyś mnie nawet, gdybym była cała w błocie. i gdybym miała jedno oko. nie musiałam się odwracać, żeby zobaczyć, czy się uśmiechasz. czułam to w powietrzu. na tym polegała Twoja zajebistość. / irresolute
|
|
|
|
Leżę w łóżku obserwując przejeżdżające samochody i zdając sobie sprawę, jak szybko mija życie. Z każdą sekundą stajemy się coraz bardziej dojrzali, odpowiedzialni i coraz bardziej zdajemy sobie sprawę, jak bardzo się zmieniliśmy. Jeszcze rok temu byłam szczęśliwą dziewczynką bez problemów z mnóstwem pomysłów na życie.. a teraz? Idę krętą drogą życia nie wiedząc, co przyniesie jutro. Prawdę mówiąc wolałam ta kilkunastoletnią smarkulę wierzącą w prawdziwą i wieczną miłość i przyjaźń na całe życie. I właśnie w tych sprawach moje podejście zmieniło się najbardziej. Stałam się zgorzkniałą realistką twardo stąpającą po ziemi. Zbyt poważna jak na swój 16-letni wiek.
|
|
|
|
siedziała skulona na podłodze. patrzyła pustym wzrokiem w porozrzucane po pokoju fotografie. na ich miłość uwiecznioną na kawałku papieru. świadomość, że już nigdy na niego nie spojrzy, że nigdy więcej nie zobaczy tych ciemno-grafitowych tęczówek, raniła ją tak mocno, że czuła od środka rozdzierający ból. dlaczego tak jest, że każdy z czasem odchodzi? nawet, kiedy zapewnia, że kocha? że będzie już zawsze obok? właśnie kończyła pić trzecią butelkę białego wina, które dotychczas piła z nim, siedząc wieczorami w milczeniu. tak bardzo uwielbiała jego cień, rzucony na jej jaśminowe ściany, tak bardzo kochała patrzeć w jego ogromne oczy, odbijające płomienie świec. kochała go całego. a teraz? po prostu odszedł. ilość alkoholu, który wypiła, przypomniała o swoim istnieniu. zapłakana, usnęła. wtedy w drzwiach stanął on. miał przekrwione oczy i trzydniowy zarost. usiadł koło niej, wtulił się w jej włosy. - nie potrafię bez Ciebie żyć, aniołku... - wyszeptał. / irresolute
|
|
|
|
Dodaj komentarz