|
Usiadła na drewnianej ławce pod klasą z numerem trzy. Położyła torbę na kolanach i patrzyła jak mijają ją anonimowe postacie. Jedni się śmieją, rozmawiają, inni niemo krzyczą błagając o pomoc. Wtedy zauważyła jego. Z dala słyszalny był dla niej głos. Ten męski, pociągający dźwięk. Mogłaby utonąć w każdej głosce wypowiadanej z jego ust. Szedł z kolegami. Widziała jak wodzi wzrokiem za innymi dziewczynami. Ją, jak zawsze, ominął jak powietrze. Znów stała się niewidzialna. Dla niego. Oprowadziła go nieśmiało wzrokiem. Za plecami słyszała chichoty i opowieści koleżanek o ich chłopcach. Do oczu pociekły jej łzy. Miała ochotę wyjść i nie wrócić. Już nigdy. Zadzwonił dzwonek. Wstała i głośno westchnęła, a jej dusza umierała z rozpaczy. Na twarzy pojawił się fałszywy uśmiech i znikła w tłumie nieznanych ludzi.
|
Dodaj komentarz