 |
|
Seven days of saturday is all that I need!
|
|
|
|
Życie jest straszne. Pełne zmarnowanych okazji na bycie szczęśliwym. Nasycone rozstawionymi barierami głoszącymi hasła: Nie zastawiać! Stop! Zakaz wjazdu! Gdy zmierzając do celu jesteś przepełniony nadzieją, że nic złego nie może się już zdarzyć uśpiona porażka budzi się i spełnia swe zadanie w 150 procentach. Doświadczony biznesmen powiedział by: prawa rynku, ale ja mówię, że życie jest straszne.
|
|
|
|
Miała dziwne przeczucie, że już gdzieś go widziała. Jego wzrok dawał jasno do zrozumienia, że nie jest tu mile widziana. Traciła kontrolę nad ciałem. Podświadomie nie spuszczała z niego oczu, a jego oczy działały na nią jak magnez...
|
|
|
|
Czuła jak każda cząsteczka w jej ciele rozpala jego zmysły, a jednocześnie chłodzi jej zamiary. Ogarnęło jej dziwne uczucie pustki. Po prostu tak smakuje nicość.
|
|
|
|
Przeznaczenie- umowna granica między siłą boską, a zbiegiem okoliczności.
|
|
|
|
Miała dość skrywania swoich uczuć. Wiedziała, co ją ku temu pchało. Uwielbiała być blisko niego, to pewne. Ale co ją skłoniło do wypowiedzenia tych słów? Sama nie wiedziała. Miała dziwne przeczucie, które nie pozwalało jej zasnąć nocy. Wciąż jeszcze gorąca ścieżka jego palców na jej skórze została wryta na zawsze w jej serce. Niczym blizna. Gdy przebywała blisko niego czuła jak dziwny spokój ogarnia jej duszę. I to ją przerażało. Jego bliskość, słodki, a zarazem męski zapach doprowadzał ją do szaleństwa. Uwielbiała ten dziwny zawrót głowy, który pojawiał się, gdy przechodził obok. Mogła bez przerwy tonąć w jego szaro-zielonych oczach. Nieustannie wpatrywać się w jego palce, które zręcznie przeskakiwały po klawiszach. Jego przesłaniem była miłość. Oboje dobrze o tym wiedzieli…
|
|
|
|
Czuła, że słabnie z każdą chwilą. Ból, jaki ją przeszywał nie dawał jej chwili wytchnienia. Każda komórka w jej ciele cierpiała. Oddech płytki i słaby zacinał się co chwila, dając do zrozumienia ile on dla niej znaczył. Nie potrafiła o nim zapomnieć. Wyobrażała sobie, co by było gdyby miała dość siły, aby zaprzeczyć. Jednak on też czuł się koszmarnie. Byli sobie przeznaczeni, byli przysłowiowymi dwoma połówkami, którymi bawił się los. Wewnętrzny głos podpowiadał im, że to mogło potoczyć się inaczej. Mogli być szczęśliwi. Gdy patrzyli sobie w oczy świat nie istniał. Rzeczywistością stawał się blask ich oczu. Tymczasem wzeszło słońce. Para kochanków rozdarta między przeszłością, a przyszłością musiała wybierać między dobrem, a złem.
|
|
|
|
Jednak wiedziała, że to nie jest jej przeznaczenie. Była niemal pewna, że nie taki los zgotował jej Bóg. I tak siedziała. Do późna, do nocy. Aż w końcu sama zrozumiała, że sama sobie na to zasłużyła. Była za dobra. Nie potrafiła być zimną suką.
|
|
|
|
Miała prawo go nie lubić. Gorzej, miała prawo go nienawidzić. Ale dziwna, niewyjaśniona siła pchała ją ku niemu. To już nie była zabawa. To był jej obowiązek. Tak, czuła, że miłość do niego jest jej obowiązkiem. Miała wyrzuty sumienia, gdy myślała o nim źle. Gdy nadchodził przepraszała. On zdezorientowany tylko kiwał głową.
|
|
|
|
Klamka zapadła. Nie było odwrotu, drogi ucieczki. Zakochała się. Była nieszczęśliwie zakochana.
|
|
|
|
Uwielbiała, gdy te dwa uczucia przeplatając się, łączyły się w jedną całość. Nikt nie potrafił przerwać tej chwili rozpusty.
|
|
|
|
Dodaj komentarz