 |
aniaaxx3.moblo.pl
obiecaj mi że nie muszę się niczego obawiać. obiecaj mi proszę..
|
|
 |
|
obiecaj mi, że nie muszę się niczego obawiać. obiecaj mi, proszę..
|
|
|
|
Pozwól mi nie mówić nic i tylko patrzeć zanim znów stracisz oddech gdy światło zgaśnie.
|
|
|
|
Mijają dni, tygodnie, miesiące. Pozostaje mi nadzieja, która nigdy nie umrze. Nadzieja, że Ty czekasz tam na mnie.
|
|
|
|
Gdybym wiedziała że kiedyś puścisz moją dłoń nigdy bym nie pozwoliła abyś ją złapał.
|
|
|
|
Powiedz jej, że ją uwielbiasz. Zawsze mów, że Ci zależy. Kiedy jest zmartwiona przytul ją mocno. Wyróżniaj ją wśród innych dziewczyn. Baw się jej włosami. Podnoś ją, gilgotając i siłując się. Mów jej dowcipy. Przynoś jej kwiatki tak po prostu. Trzymaj jej rękę.. po prostu trzymaj. Rzucaj jej kamyk w okno w nocy. Pozwól jej zasypiać w swoich ramionach. Pozwól jej się złościć na siebie. Powiedz jej, że pięknie wygląda. Kiedy jest smutna zostań przy Niej. Nawet jeśli nic nie mówi. Spójrz jej w oczy i się uśmiechnij. Całuj ją po szyi. Tańcz z nią nawet jeśli nie ma muzyki. Całuj ją podczas deszczu. Tylko jej nie zran. Ona wie co to ból.
|
|
|
|
Szczerze to ja nie rozumiem samobójców ,bo ,żeby żyć trzeba mieć odwagę ,a samobójcy to tchórze, tchórze i narcystyczni egoiści ,którzy myślą,że wszystko kręci w okół nich. Jak można odebrać sobie najcenniejszy skarb jaki się ma? Jak można zrobić sobie to i zrobić to najbliższym ludziom? Ja tego nie rozumiem i nie chce tego rozumieć. Przecież życie jest po to ,żeby dawać jak najwięcej innym ludziom. - Sala Samobójców
|
|
|
|
Tęsknota mnie zabija, to przykre jak jeden człowiek może perfekcyjnie zniszczyć życie drugiej osobie
|
|
|
|
i chyba wolę muzykę, od Ciebie. sluchając muzyki się nie cierpi.
|
|
|
|
- Skłamałabym twierdząc, że o nim nie myślę. Myślę. Czasami są taki dni, gdy jest w każdej godzinie, i takie godziny, gdy jest w każdej minucie. Wciąż jeszcze zdarza mi się zasypiać i budzić się z jego imieniem na ustach. Często łapię się na tym, że wypatruję jego twarzy w ulicznym tłumie.
|
|
|
|
Chciałabym zrozumieć to cholerne życie. Ten pierdolony plac zabaw z którego za każdym razem ktoś zabiera mi zabawkę.Chciałabym zrozumieć dlaczego pada deszcz a później świeci słonce,dlaczego ktoś jest a potem odchodzi,dlaczego kochamy a później nienawidzimy.Dlaczego już nawet wspomnienia pierdolą nas w dupę. Dlaczego my sami wypinamy się dupą by świat nas pierdolił. Dlaczego nic nie jest banalne i dlaczego nic nie jest proste po prostu.Czym jest dorosłość i czy ja chce w ogóle dorosnąć.Czy zapomnę? lub czy po prostu się przyzwyczaję.Czy on wróci ,czy może samotność będzie już na zawsze ze mną. Widzisz tysiące pytań jedna odpowiedz: ja sama nie wiem. Pierdolić.! Po prostu...
|
|
|
|
To zabawne, że się smuciłam, płakałam, uderzałam głowa w ścianę. Wtedy czyjeś oczy i dłonie byłyby dla mnie ratunkiem. A kiedy z czasem przyszły stało mi się to zupełnie obce i nie do zniesienia. Może przyzwyczaiłam się do samotności, ciszy, kilku słów Elda kierujących moim życiem. Nie umiem poradzić sobie z własna psychika bo jest ona na skraju wyczerpania. A to wszystko przez przeszłość. Beznadzieja - tak można nazwać każdą moja decyzje i każdy krok... Możesz mi pokazac lepsza wizje świata?
|
|
|
|
Zadziwiające,że tyle męczyłam się,codziennie wmawiając sobie,że nie mam po co wstawać z łóżka.Raz unosiłam się nad ziemią, by za chwilę opaść z hukiem i przepłakać całą noc.Wstawałam nad ranem i nie wiedziałam,co się ze mną dzieje.Dlaczego świat stanął w miejscu,dlaczego nikt nie odpowiadał gdy zadałam nurtujące mnie pytania.W którymś momencie nawet cisza stawała się niewiarygodnie głośna,uciążliwa tak,że ciężko było oddychać.Kochałam go,jak nikogo na świecie,a podejrzewam,że w jakiś sposób kocham nadal.A on,zupełnie jak echo,już dawno przecież znikł.Wiem,że świata nie da się zatrzymać,a czasu cofnąć.Mamy więc wszyscy dwa wyjścia-zwęzić świat do rozmiarów własnego łóżka,lub zacisnąć pięści i stawiać dalsze kroki.Dziś idę dalej,chcę żyć z tą siłą,którą w sobie odnalazłam po tylu miesiącach fatalnego letargu.Chcę szczęścia,a szczęście nie jest celem.Szczęście jest drogą,przez którą idziemy codziennie,by je zdobyć.A ja znów uczę się sztuki małych kroków.Kocham to uczucie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz