"Była smukła, o przejrzystej skórze jak z najdelikatniejszej porcelany, blada, nieszczęsna, krucha. Miała wydatne kości policzkowe, pełne wargi, drobne, dziecinne rysy. Jej włosy, jak się domyślałem, po wyschnięciu będą rude. Tak naprawdę jednak nie temu zawdzięczała swoją urodę. Jej piękno było olśniewające, płomienne, aroganckie; to było piękno kogoś, kto patrzy na brzydotę po to tylko, by stać się jeszcze piękniejszym. Była jedną z tych kobiet, wiedziałem to już wtedy, którym najbardziej do twarzy w łachmanach; może to samo pomyślał legendarny król Kofetua, kiedy po raz pierwszy zobaczył młodą żebraczkę. A potem otworzyła oczy, ciemnoszare, prawie lawendowe; z początku puste, po chwili wpiły się w moją twarz z dzikością, która rozdarła mi serce."

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!