Po raz enty jestem w punkcie wyjścia. Wypruwam z siebie resztki rozsądku, by w końcu zrozumieć, że sens tego co robimy nie istnieje. Być może nigdy nie istniał... W takim razie dlaczego nie umiemy wzajemnie się ignorować? A najgorsze jest to, że wcale nie żałuję. Byłam szczęśliwa. Chociaż przez chwilę, moment, jeden poranek. I to nic, że teraz znów jest trudno, że łzy i zaciskanie warg. Ta cała sytuacja i mój stosunek do niej nigdy nie będą trzymały się racjonalnej kupy. Czas do tego przywyknąć. Zataczamy błędne koła, by po każdej jednej rundzie znów nie wyciągnąć żadnych wniosków. Gdzieś w maju tego roku zgubiło to sens. Chyba nie warto go szukać...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!