 |
|
Kocham Cię bo pachniesz szczęściem na każdym kroku.
Kocham, bo mój cały świat ma kolor Twoich oczu.
|
|
 |
|
Smutne piosenki często przywołują najpiękniejsze wspomnienia, takie chwile, które chce się powtórzyć.
|
|
|
|
możesz chcieć
i się nie zdarzy
ale, kto zabroni marzyć?
|
|
|
|
To,że nie rozmawiamy,nie znaczy,że nie myślę o Tobie.
Próbuję tylko zdystansować się,bo wiem,że nie mogę Cię mieć.
|
|
|
|
Nie licz na cuda, nic się samo nie uda.
|
|
|
|
Czasami wstaję rano i zastanawiam się czy nie powinienem obudzić się jeszcze raz... w innym życiu.
|
|
|
|
Cieszyć się, że się zaczęło,
czy płakać, że się skończyło?
|
|
|
|
Było warto...chociaż na chwilę.
Kochać to cudowna rzecz,
pomimo że samemu się zostało.
|
|
 |
|
I wydaje mi się,że śnimy tylko dlatego,żeby odpocząć od rzeczywistości, odpoczywamy od prawdy, której nie znieślibyśmy gdyby nie było nocy| aawalk
|
|
 |
|
Nie lubię, kiedy ktoś nie dotrzymuje słowa, nie lubię, kiedy mówi potem: "tak wyszło, nic na to już nie poradzę.". Odpowiadam: "Spierdalaj, nic na to już nie poradzisz.". Chciałbym żyć w innych czasach - dużo wcześniej - kiedy to dane drugiej osobie słowo było rzeczą świętą. Nie było łamane tak po prostu, ponieważ nie ma się na coś czasu. Było słowem, a nie tylko kolejną myślą rzuconą w rozmowie.
|
|
 |
|
I. Boję się tak naprawdę samotności, ciszy i spokoju, który może pewnego dnia znów ogarnąć całe moje ciało, mój umysł. Boję się tego, że moje życie znów zamieni się w jeden, wielki chaos podczas, którego nie poradzę sobie tak szybko, kiedy będę musiała zmierzyć się z szarą rzeczywistością, kiedy będę musiała wyjść na przeciw wszystkiemu co będzie mi pisane... Boję się dnia, kiedy ktoś postawi mnie na nowo przed faktem dokonany. Boję się, że będę musiała walczyć na nowo o uczucia, o to, aby zyskać to co kiedyś utraciłam. Boję się, że miłość może mnie na nowo uwikłać w czymś szalenie pokręconym, czymś co można nazwać labiryntem bez żadnej drogi ucieczki. Mój największy lęk stanowi właśnie samotność. Bo pomimo faktu, że lubię żyć czasami oddalona od ludzi, to jednak w głębi duszy czuję strach, obawę, że kiedyś postąpię źle, że popełnię kolejny błąd, za który będę płacić do końca życia.
|
|
|
|
II. Bo nie wiem, czy uda mi się naprawić to co zniszczę i czy kiedykolwiek jeszcze będę w stanie mieć siłę do tego, aby się podnieść. Powodem tego lęku, strachu jest odrzucenie przez ludzi. Jest świadomość tego, że jednego dnia mam wszystko i jest wręcz idealnie, a na drugi dzień budzę się i nie mam już nic, ponieważ ludzie w dosłownie chwili odeszli, zniknęli tak jakby nigdy nie istnieli. A radzę sobie z tym, jak tylko mogę. Staram się twardo stąpać po ziemi i tłumaczyć sobie, że to nie było nic trwałego, że tak widocznie musiało być. Jednak ból w sercu potęguje kłamstwa ze zdwojoną siłą. I są one niekiedy bardziej odczuwalne niż człowiek mógłby przypuszczać. To jest coś przed czym nie da się uciec, od czego nie da się uwolnić. To coś z czym należy nauczyć się żyć mimo wszystko..
|
|
|
|
Dodaj komentarz
